Podstawę wymiaru świadczenia rehabilitacyjnego stanowi podstawa wymiaru zasiłku chorobowego. Waloryzujemy ją wtedy, gdy świadczenie przysługuje w trakcie zatrudnienia bez względu na to, kto je wypłaca: pracodawca czy ZUS
ustawy ZUS twierdzi, że podstawa wymiaru zasiłku chorobowego świadczenia rehabilitacyjnego za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego nie może być wyższa niż 100 proc. przeciętnego wynagrodzenia. Czy art. 19 nie ma tu zastosowania – pyta czytelnik DOBREJ FIRMY.
– Pracownica pyta mnie o zasady wypłaty zasiłku chorobowego po rozwiązaniu umowy o pracę. Wypłacał go ZUS, a jego podstawę stanowiło przeciętne miesięczne wynagrodzenie (w czwartym kwartale 2006 r. było to 2662,15 zł). Po wyczerpaniu 182 dni wypłacano jej świadczenie rehabilitacyjne bez waloryzowania, chociaż wskaźnik w drugim kwartale 2007 r. wynosił 109,7 proc. (MP nr 14, poz. 145). Czy zgodnie z art. 19 ust. 2 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa przysługuje waloryzacja świadczenia, którego podstawę stanowiła kwota przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia Na podstawie art. 46 tej
Zasadę waloryzacji podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, przyjętego do obliczenia świadczenia rehabilitacyjnego, określa art. 19 ust. 2 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (DzU z 2005 r. nr 31, poz. 267 ze zm., dalej ustawa). Stosuje się go tylko w takich wypadkach, w których podstawę wymiaru świadczenia rehabilitacyjnego stanowi podstawa wymiaru zasiłku chorobowego, poprzedzającego to świadczenie. Waloryzuje się więc podstawę wymiaru wtedy, gdy świadczenie rehabilitacyjne wypłaca się w czasie trwania stosunku pracy bez względu na to, czy jego płatnikiem jest pracodawca, czy ZUS.
Jeżeli natomiast stosunek pracy rozwiązał się i świadczenie rehabilitacyjne wypłaca ZUS, stosuje się art. 46 ustawy. Zgodnie z nim podstawa wymiaru świadczenia rehabilitacyjnego, przysługującego za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, nie może być wyższa niż kwota wynosząca 100 proc. przeciętnego wynagrodzenia ustalanego dla celów emerytalnych. Ustala się ją miesięcznie na okres trzech miesięcy, poczynając od trzeciego miesiąca kalendarzowego każdego kwartału i nie pomniejsza o 18,71 proc.
Taką samą zasadę stosuje się przy ustaleniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego wypłacanego przez ZUS po ustaniu stosunku pracy.
Więcej Rzeczpospolita.