Firma zatrudnia cudzoziemców (m.in. z Ukrainy) na umowę o pracę tymczasową lub umowę o świadczenie usług (zlecenia). Agencja użycza następnie personelu podmiotom, z którymi zawiera umowy ramowe. Składają oni zapotrzebowanie na pracowników i określają, przez jaki czas ma być świadczona praca.

Agencja zapewnia pracownikom tymczasowym zakwaterowane w miejscu świadczenia pracy. Częściowo partycypują oni w kosztach (płacą 10–20 zł za dobę). Mieszkają w lokalach zbiorowego zakwaterowania, więc nigdy nie jest tak, że pracownik ma lokal na wyłączność.

Co więcej, agencja wynajmuje lokale z pewną nadwyżką. Ponosi więc stałe koszty wynajmu, bez względu na to, ilu pracowników faktycznie korzysta z noclegów.

Spór dotyczył tego, czy zakwaterowanie jest dla cudzoziemców przychodem ze stosunku pracy.

Agencja uważała, że bez względu na formę zatrudnienia (umowa o pracę czy zlecenie) nie mają oni przychodu z tytułu częściowo odpłatnego noclegu. Podkreślała, że w obecnych realiach rynkowych zapewnienie zakwaterowania leży wyłącznie w jej interesie. Gdyby tego nie zrobiła, zatrudnieni przeszliby do konkurencji. Nie mogłaby więc oferować swoich usług.

Powołała się też na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13), w którym TK wskazał, że za przychód mogą być uznane świadczenia, które zostały spełnione:

• za zgodą pracownika/zleceniobiorcy (korzystał z nich w pełni dobrowolnie),

• w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy/ zleceniodawcy) i

• przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi/zleceniobiorcy.

Agencja uważała, że kryteria te nie są spełnione w odniesieniu do zatrudnianych przez nią cudzoziemców.

Innego zdania był dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. Powołał się na ten sam wyrok TK i stwierdził, że gdyby agencja nie oferowała noclegów pracownikom, to musieliby oni sami o nie zadbać i opłacić. Zapewnienie kwater leży więc w interesie zatrudnionych i spółka musi doliczyć im z tego tytułu przychód.

Nie zgodził się z tym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (wyrok z 13 czerwca 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 2299/18). Orzekł, że w tej sprawie zapewnienie zakwaterowania cudzoziemcom leży w interesie pracodawcy (agencji). – Bez tego pracownicy odeszliby do konkurencji, a agencja nie mogłaby świadczyć swoich usług – podkreśliła sędzia Agnieszka Baran.

Zwróciła uwagę także na to, że agencja kupuje noclegi z pewnym zapasem, co oznacza, że nie da się podzielić kosztów najmu na liczbę pracowników. Innymi słowy, nie można ustalić, jaką korzyść odnieśli.

Wyrok jest nieprawomocny.

Więcej w Dzienniku Gazecie Prawnej z 18 czerwca 2019 r.