Zgodnie z przepisami ustawy o świadczeniach przedemerytalnych świadczenie przedemerytalne przysługuje – w uproszczeniu – osobie, która jest bezrobotna, spełnia określone w ustawie warunki stażowe i ukończyła odpowiedni wiek. Przy czym zyskuje ona do niego prawo po upływie co najmniej 180 dni pobierania zasiłku dla bezrobotnych, jeśli spełnia dodatkowo łącznie następujące warunki:

 

• nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna;

 

• w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych;

 

• złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 180-dniowy okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

 

Jeśli termin ten upływał okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, specustawa o COVID-19 – art. 31zy7 – przedłuża ten termin do 30 dni od dnia ustania tego stanu.

 

Nie oznacza to jednak, że bez tego przepisu ZUS automatycznie musiałby takie spóźnione wnioski oddalać. Zgodnie bowiem z obowiązującym od dawna art. 2 ust. 4 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych w szczególnie uzasadnionych przypadkach organ rentowy na wniosek osoby zainteresowanej może przywrócić termin złożenia wniosku. Epidemia i związane z tym trudności chociażby w przemieszczaniu się lub ograniczenia pracy urzędów, jak najbardziej mogą być uznane za „szczególnie uzasadnione przypadki”. Jednak przepis wprost przedłużający ten termin pozwala na uniknięcie pewnej uznaniowości ze strony ZUS i zapobiega ewentualnym sporom przed sądem. 

Więcej w Dzienniku Gazecie Prawnej z 18 czerwca 2020 r.