Spółka handlowała w latach 90. tekstyliami. Miała kupować je od polskiego dostawcy i sprzedawać do ówczesnej Republiki Łotewskiej. W deklaracjach VAT-7 złożonych za grudzień 1998 r. i luty 1999 r. spółka wykazała do zwrotu łącznie 550 tys. zł. Liczyła na to, że pieniądze otrzyma w ciągu 25 dni. Nie otrzymała ich jednak do dzisiaj. 

 

Fiskus od samego początku twierdził, że faktury dokumentujące zakup tekstyliów przez spółkę były puste i że wystawiono je tylko po to, by mogła on wyprowadzić VAT z budżetu.

 

Sprawa przez lata krążyła między urzędem skarbowym, izbą skarbową i WSA. W końcu w 2014 r. spółka wygrała w Naczelnym Sądzie Administracyjnym (sygn. akt I FSK 1691/13). Sąd orzekł, że fiskus nie może odmawiać spółce prawa do odliczenia podatku naliczonego z dwóch powodów. Po pierwsze, nie zakwestionował podatku należnego u dostawcy. Po drugie, nie wykazał, że wywozu za granicę nie było. Tak samo orzekł WSA w Warszawie, który był związany wyrokiem NSA. 

 

Wtedy fiskus wytoczył nowy argument. Stwierdził, że prawo do zwrotu nadwyżki VAT już się przedawniło. 

 

Argument ten obalił jednak WSA w Warszawie w wyroku z 6 maja 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 2136/16). Sąd orzekł, że organy i sądy są związane oceną prawną dokonaną w prawomocnych wyrokach i że fiskus powinien był te wyroki wykonać, a nie powoływać się na przedawnienie. Tym bardziej że w żadnym z orzeczeń go nie stwierdzono. 

 

Jednak gdy zarzut przedawnienia się nie powiódł, fiskus wrócił do swojej pierwotnej argumentacji. Po raz kolejny próbował przekonać NSA, że transakcja była oszustwem. 

 

Uzasadniając wyrok (z 8 lipca 2020 r., sygn. akt I FSK 1264/19), sędzia Dominik Mączyński wskazał jednak, że organy nie mają co liczyć na to, iż sprawa będzie rozpatrywana od początku. 

Więcej w Dzienniku Gazecie Prawnej z 9 lipca 2020 r.