Spółka telekomunikacyjną, dodatkowo w zamian za prowizję, pośredniczyła w świadczeniu usług ubezpieczeniowych na rzecz swoich abonentów. Pełniła rolę typowego agenta ubezpieczeniowego. Abonentom nie przysługiwały na podstawie zawieranych umów żadne roszczenia w stosunku do spółki, a ona sama nie miała żadnych roszczeń wobec ubezpieczycieli. 

 

Kontrahenci, z którymi współpracowała, działali za granicą i przesyłali polskiej spółce swoje certyfikaty rezydencji (to różniło tę sprawę od poprzednich, rozstrzygniętych przez WSA).

 

Spółka uważała jednak, że nie ma to większego znaczenia, bo nawet gdyby nie posiadała certyfikatu, to i tak wypłacane przez nią składki nie byłyby objęte w Polsce zryczałtowanym podatkiem u źródła, na podstawie art. 21 ust. 2a ustawy o CIT. 

 

Argumentowała, że musiałaby potrącić podatek, gdyby wypłacała za granicę wynagrodzenie za usługi gwarancji, poręczeń czy inne o podobnym charakterze. Umowa ubezpieczenia nie jest podobna do żadnych z nich – przekonywała spółka.

 

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził jednak, że usługa ubezpieczeniowa „jest pod względem celowościowym i funkcjonalnym tożsama z usługą gwarancji, gdyż ubezpieczyciel niejako poręcza, że w przypadku przewidzianym w umowie ubezpieczenia spełni określone świadczenie (nastąpi wypłata świadczenia)”.

 

Nie zgodził się z tym warszawski WSA (wyrok z 9 lipca 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 2621/19). Sędzia Agnieszka Baran wyjaśniła, że ubezpieczenie i gwarancja to dwa różne świadczenia i tylko to drugie podlega w Polsce opodatkowaniu u źródła. 

Więcej w Dzienniku Gazecie Prawnej z 13 lipca 2020 r.