Jak odpowiada ekspert współpracujący z DGP – obowiązek terminowej wypłaty wynagrodzenia ciąży na pracodawcy na mocy art. 86 kodeksu pracy. Jej brak lub wypłata nieterminowa stanowi co do zasady ciężkie naruszenia podstawowych praw pracownika. Upoważnia to osobę zatrudnioną do zastosowania mechanizmu z art. 55 k.p., z którego wynika m.in., że pracownik może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia m.in. wtedy, gdy pracodawca dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec zatrudnionego. W takiej sytuacji pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia.

 

Co jednak istotne, okoliczności rozwiązania umowy o pracę nie będą miały znaczenia dla możliwości ubiegania się o dodatek solidarnościowy. Ustawodawca w art. 3 ust. 1 ustawy o dodatku solidarnościowym zawarł zamknięty katalog sytuacji, w których świadczenie to może przysługiwać. Zgodnie z nim dodatek solidarnościowy przysługuje osobie, która w 2020 r. podlegała ubezpieczeniom społecznym z tytułu stosunku pracy przez łączny okres co najmniej 60 dni oraz:

 

• z którą po 15 marca 2020 r. pracodawca rozwiązał umowę o pracę za wypowiedzeniem lub 

 

• której umowa o pracę po 15 marca 2020 r. uległa rozwiązaniu z upływem czasu, na który była zawarta.

 

Wynika z tego, że dodatek będzie przysługiwał w przypadku, gdy umowa o pracę została rozwiązana przez pracodawcę za wypowiedzeniem albo sama uległa rozwiązaniu z mocy prawa. Natomiast w sytuacji, gdy to pracownik rozwiązał umowę i to nawet wtedy, gdy było to uzasadnione z powodu niewypłacania wynagrodzenia, dodatek solidarnościowy nie będzie przysługiwał.

Więcej w Dzienniku Gazecie Prawnej z 6 sierpnia 2020 r.