Osoba zatrudniona na podstawie umowy-zlecenia podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu, a dobrowolnie chorobowemu. Konsekwencją przystąpienia do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego jest konieczność opłacania składki na to ubezpieczenie. Finansuje ją z własnych środków sam ubezpieczony.

Osoba, która przystąpi do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego i będzie miała wymagany okres podlegania temu ubezpieczeniu (90 dni), nabędzie w razie choroby prawo do zasiłku chorobowego, a po upływie okresu zasiłkowego może też otrzymać świadczenie rehabilitacyjne. Ma także prawo do zasiłku opiekuńczego np. w przypadku choroby dziecka i macierzyńskiego. Te świadczenia przysługują bez tzw. okresu wyczekiwania.

Zleceniobiorcom nie przysługuje wynagrodzenie chorobowe, na które mogą liczyć pracownicy. Od pierwszego dnia niezdolności do pracy mogą otrzymywać zasiłek chorobowy. Będzie go wypłacał zleceniodawca, jeśli jest do tego uprawniony, albo ZUS.

Płatnik który wypłaca zasiłki, wlicza je w ciężar składek, czyli potrąca z kwoty, jaką powinien opłacić w danym miesiącu do ZUS. 

Gdy w danym okresie z powodu choroby swoich obowiązków zleceniobiorca nie wykonuje, to płatnik może tę absencję wykazać w raporcie ZUS RSA z kodem 151 (okres usprawiedliwionej nieobecności w pracy bez prawa do wynagrodzenia lub zasiłku), jeżeli zleceniodawca usprawiedliwi swoją nieobecność chorobą. Jednak gdy zleceniobiorca sam decyduje, w które dni wykonuje swoje obowiązki, to okres niezdolności do pracy nie powinien być wykazywany.

Okres pobierania zasiłku chorobowego jest okresem przerwy w opłacaniu składek na ubezpieczenia społeczne ze zlecenia. Informację o tych przerwach płatnik przekazuje w imiennym raporcie miesięcznym ZUS RSA z odpowiednim kodem świadczenia/przerwy (zasiłek chorobowy z ubezpieczenia chorobowego). Raport ten składa za miesiąc, w którym wypłacił zasiłek zleceniobiorcy.