Obowiązujące od początku 2011 r. zmiany w zakresie liczenia niepełnosprawnej kadry nadal przysparzają kłopotów pracodawcom. Chodzi o wprowadzenie nowego przepisu – art. 2a – do ustawy z 27 sierpnia 1997 o rehabilitacji – czytamy w Rzeczpospolitej
Jak mówi ekspert współpracujący z „Rz” powodem zmiany była stosowana wcześniej praktyka ustalania terminu, od którego niepełnosprawny jest wliczany do stanu zatrudnienia tych osób. Do końca 2010 r. stosowano tu przez analogię art. 15 ust 4 ustawy o rehabilitacji wliczano taką osobę do stanu zatrudnienia osób niepełnosprawnych od dnia następującego po przedstawieniu pracodawcy orzeczenia o niepełnosprawności. Stanowisko to jednak zakwestionowały sądy administracyjne. Z wyroku WSA w Warszawie z 12 czerwca 2008.(111 SA/Wa 226/08) oraz wyroków NSA z 10 marca 2009 (Il FSK 1826/07) i z 19 czerwca 2009 (Il FSK 286/08) wynikało jednoznacznie, że wskazanie dnia wliczenia do stanu osób niepełnosprawnych powinno zostać uregulowane ustawowo, a wobec braku przepisu nie ma przesłanek do stosowania analogii.
Od 1 stycznia 2011 mamy już więc art. 2a ustawy o rehabilitacji, który precyzyjnie reguluje kwestie związane z wliczaniem pracowników do puli zatrudnienia osób niepełnosprawnych. Każe on zwiększać ten stan od dnia przedstawienia pracodawcy orzeczenia potwierdzającego niepełnosprawność zatrudnionego. Przepis ten należy jednak stosować przede wszystkim w sytuacji, gdy podwładny pierwszy raz dostarczył orzeczenie.
Tę samą zasadę należy przyjąć przy dokumentach, które potwierdzają schorzenia specjalne u pracownika, o których mowa w art. 26a ust. 1b, lub schorzenia określone na podstawie art. 21 ust. 7 ustawy o rehabilitacji.
Inaczej jest, gdy pracownik dostarcza kolejne orzeczenie. Można go bowiem wstecznie zaliczyć do stanu zatrudnienia, pod warunkiem że wniosek o wydanie orzeczenia złożył nie później niż w dniu następującym po dniu wygaśnięcia poprzedniego orzeczenia.
Jeżeli pracownik spóźni się ze złożeniem wniosku o wydanie orzeczenia, również można go wstecznie wliczyć do stanu zatrudnienia niepełnosprawnych. Ale tutaj można to zrobić tylko do trzech miesięcy poprzedzających dzień przedstawienia pracodawcy orzeczenia o ponownym uznaniu go za niepełnosprawnego. Tak stanowi art. 2a ust 3 ustawy o rehabilitacji. Oczywiście i w tym wypadku z orzeczenia musi wynikać, że w tym czasie podwładny był niepełnosprawny.
Jak wynika ze stanowiska Biura Pełnomocnika Rządu do spraw Osób Niepełnosprawnych z 3 marca 2011 (BON 1-52311-71-2-LK/2011), dokonując analizy na bieżąco, przed przedstawieniem przez pracownika kolejnego orzeczenia, gdy pracodawca nie dysponuje żadnym dokumentem potwierdzającym niepełnosprawność pracownika, należy go uznawać za osobę pełnosprawną. Nie ma znaczenia, czy pracodawca wie, że zatrudniony złożył wniosek o wydanie kolejnego orzeczenia. Jak bowiem wskazało BON, z art. 2a ust 2 i 3 ustawy o rehabilitacji jednoznacznie wynika, że przepisy te stosuje się w wyniku dokonania analizy ex post dopiero po przedstawieniu pracodawcy kolejnego orzeczenia potwierdzającego niepełnosprawność pracownika.
Więcej w Rzeczpospolitej z 13 września 2011 r.