Od 5 czerwca zatrudniliśmy pracownika, który kilka dni po podjęciu pracy zachorował. Pracownik był w okresie wyczekiwania, więc nie wypłaciliśmy mu żadnego świadczenia. Ponownie zachorował 11 lipca. Pracownik otrzyma w lipcu także premię, niewypłacaną za okresy pobierania zasiłku. Jaką podstawę wymiaru zasiłku (wynagrodzenia chorobowego) powinniśmy przyjąć? – pyta czytelnik Dziennika Gazety Prawnej.

Jak odpowiada ekspertka współpracująca z DGP – okres wyczekiwania został określony w art. 4 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z ust. 1 pracownik, który podlega ubezpieczeniu chorobowemu obowiązkowo nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego. Do wymaganych okresów ubezpieczenia chorobowego wlicza się poprzednie okresy ubezpieczenia chorobowego, jeżeli przerwa między nimi nie przekroczyła 30 dni lub była spowodowana urlopem wychowawczym, urlopem bezpłatnym albo odbywaniem czynnej służby wojskowej przez żołnierza niezawodowego.

Jak zaś wynika z zasad ogólnych ustalania podstawy wymiaru zasiłku, stanowi ją przeciętne miesięczne wynagrodzenie z ostatnich 12 miesięcy przed chorobą lub z mniejszej ich liczby, gdy pracownik pracuje krócej niż 12 miesięcy u danego płatnika. Zasady szczegółowe przewiduje art. 37 ustawy zasiłkowej. Zgodnie z jego ust. 1, jeśli niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego, podstawę wymiaru zasiłku stanowi wynagrodzenie, które ubezpieczony będący pracownikiem osiągnąłby, gdyby pracował przez pełny miesiąc kalendarzowy. Zgodnie z ust. 2 w takiej sytuacji podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi:

• wynagrodzenie miesięczne określone w umowie o pracę lub w innym akcie, na podstawie którego powstał stosunek pracy, jeżeli wynagrodzenie przysługuje w stałej miesięcznej wysokości;
• wynagrodzenie miesięczne obliczone przez podzielenie wynagrodzenia osiągniętego za przepracowane dni robocze przez liczbę dni przepracowanych i pomnożenie przez liczbę dni, które ubezpieczony będący pracownikiem był obowiązany przepracować w tym miesiącu, jeżeli przepracował choćby jeden dzień;
• kwota zmiennych składników wynagrodzenia w przeciętnej miesięcznej wysokości, wypłacona za miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, pracownikom zatrudnionym na takim samym lub podobnym stanowisku pracy u pracodawcy, u którego przysługuje zasiłek chorobowy, jeżeli pracownik nie osiągnął żadnego wynagrodzenia.

Kolejna niezdolność do pracy tego pracownika powstała w lipcu. Gdyby pracownik otrzymał w czerwcu zasiłek (wynagrodzenie chorobowe) – czyli gdyby nie obowiązywał go okres wyczekiwania, zastosowanie miałby art. 43 ustawy zasiłkowej. Zgodnie z nim podstawy wymiaru zasiłku nie ustala się na nowo, jeżeli między okresami pobierania zasiłków zarówno tego samego rodzaju, jak i innego rodzaju nie było przerwy albo przerwa była krótsza niż miesiąc kalendarzowy.

Więcej w Dzienniku Gazecie Prawnej z 11 lipca 2024 r., autor: Anna Kwiatkowska, oprac.: GR