Spłata hipoteki nie jest nakładem zwiększającym wartość nieruchomości otrzymanej wcześniej w darowiźnie – czytamy w Dzienniku Gazecie Prawnej.

Podatniczka dostała od rodziców mieszkanie. Na jego zakup rodzice zaciągnęli w banku kredyt hipoteczny. Nie scedowali go jednak na córkę, gdy zawierali z nią umowę darowizny, dlatego formalnie pozostawali dłużnikami wobec banku.

Ostatecznie córka postanowiła sprzedać to mieszkanie, a znaczną część kwoty ze sprzedaży przeznaczyła na spłatę reszty kredytu hipotecznego, którego bank udzielił jej rodzicom. Wykreślenie hipoteki z księgi wieczystej było warunkiem zbycia tego lokalu. Podatniczka umówiła się z nabywcą, że część ceny zostanie przelana bezpośrednio na rachunek banku.

Wypełniając roczne zeznanie PIT-39, obniżyła przychód ze sprzedaży o kwotę, którą wydała na spłatę hipoteki. Uważała, że był to koszt uzyskania tego przychodu, bo – jak argumentowała – nie mogłaby sprzedać mieszkania, gdyby nie spłaciła reszty kredytu. Uważała, że uregulowanie długu jest nakładem w rozumieniu art. 22 ust. 6 ustawy o PIT, który może zostać odliczony od przychodu ze sprzedaży.

Gdy zakwestionował to naczelnik urzędu skarbowego, podatniczka złożyła wniosek o interpretację indywidualną, która jednak okazała się dla niej niekorzystna. W interpretacji z 8 lipca 2020 r. (sygn. akt 0114-KDWP.4011.57.2020.2.KP) dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że długi obciążające nieruchomość nie zostały wskazane w art. 22 ust. 6d ustawy o PIT, a więc nie można ich odliczyć od przychodu ze sprzedaży odziedziczonej nieruchomości.

Tego samego zdania był WSA we Wrocławiu (sygn. akt I SA/Wr 471/20). Orzekł, że spłata kredytu hipotecznego nie mieści się w kategorii nakładu na lokal ani nie zwiększa wartości tego lokalu, dlatego nie może być kosztem w rozumieniu art. 22 ust. 6d ustawy o PIT.

Sąd dodał, że na wykładnię tego przepisu nie może mieć wpływu sposób określenia ceny sprzedaży lokalu (przelanie pieniędzy bezpośrednio na rachunek banku).

Wyrok ten utrzymał w mocy Naczelny Sąd Administracyjny (wyrok z 14 stycznia 2024 r., sygn. akt II FSK 486/22).

Więcej w Dzienniku Gazecie Prawnej z 20 stycznia 2025 r., autor: Joanna Marciniak, oprac.: GR