Wniesienie składników majątkowych przez osobę fizyczną jako wkładu do spółki kapitałowej powoduje, że powstaje przychód do opodatkowania. Może być problem z ustaleniem kosztów jego uzyskania – czytamy w Rzeczpospolitej.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT) przychodem z kapitałów pieniężnych jest m.in. nominalna wartość udziałów w spółce mającej osobowość prawną albo wkładów w spółdzielni objętych w zamian za wkład niepieniężny. Wykazując ten przychód w zeznaniu podatkowym (PIT-38), trzeba ująć też koszty; te ustala się zgodnie z art. 22 ust. 1e ustawy o PIT. Mogą być jednak wątpliwości, który konkretnie przepis tego artykułu będzie miał zastosowanie i jak dokumentować te koszty.

Ustawodawca przewidział trzy możliwości określenia kosztów uzyskania przychodu dla objęcia udziałów w spółce kapitałowej w zamian za wkład niepieniężny, w zależności co jest przedmiotem tego wkładu. I tak, jeżeli są to:

1. środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne – zastosowanie ma art. 22 ust. 1e pkt 1,

2. udziały (akcje) w spółce albo wkłady w spółdzielni – zastosowanie ma art 22 ust. 1e pkt 2,

3. inne składniki – zastosowanie ma art. 22 ust. 1e pkt 3.

Przy czym gdy przedmiotem wkładu są składniki majątku trwałego wnoszone przez osobę fizyczną, które nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej, zastosowanie znajdzie art. 22 ust. 1e pkt 3. Potwierdza to Izba Skarbowa w Katowicach w interpretacji z 25 stycznia 2011 (IBP-BII/2/415-1178/ 10/łCz)

Jednocześnie wymienione wyżej koszty uzyskania przychodów podatnik może powiększyć o wydatki, które poniósł w związku z obejmowaniem udziałów w zamian za wkład niepieniężny (art. 22 ust. 1i ustawy o PIT).

Użyte przez ustawodawcę pojęcie „wydatku faktycznie poniesionego”, o którym mowa w art. 22 ust. 1e pkt 3, nie zostało zdefiniowane w ustawie o PIT. Jednak jak zauważył NSA w wyroku z 14 kwietnia 2004 (FSK 113/04): „chodzi o stan, w którym nastąpiło obciążenie kosztem nie tylko w sensie ewidencyjnym, ale w znaczeniu realnym, a więc faktyczne poniesienie wydatku. Tylko wtedy bowiem ujawniona w fakturze kwota może po jej zapłaceniu stanowić omawiany koszt”.

Ustawodawca nie określił również, jak należy dokumentować owe wydatki „faktycznie poniesione”. To sugeruje, że podatnik ma prawo uwzględnić wszelkie dowody potwierdzające poniesienie kosztu, w tym m.in. potwierdzenia zapłaty.

Więcej w Rzeczpospolitej z 6 października 2011 r.