Jak czytamy w Dzienniku Gazecie Prawnej przepis art. 26a ust. 1b ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych stanowi, że kwoty dofinansowania do wynagrodzenia zwiększa się o 40 proc. najniższego wynagrodzenia w przypadku osób niepełnosprawnych.

W odniesieniu do których orzeczono:

– chorobę psychiczną,

– upośledzenie umysłowe,

– całościowe zaburzenia rozwojowe,

– epilepsję oraz osób niewidomych.

Na gruncie przepisów ustawy brak definicji pojęcia „osoba niewidoma”. Zgodnie z wyjaśnieniami biura pełnomocnika rządu do spraw osób niepełnosprawnych (BON), za osoby niewidome można uznać osoby legitymujące się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności z symbolem przyczyny niepełnosprawności 04 – O, natomiast osoby będące w posiadaniu orzeczenia ustalającego inny stopień niepełnosprawności niż znaczny można uznać za niedowidzące w zależności od stopnia upośledzenia wzroku.

W związku z nowym brzmieniem przepisu art. 26a ust. 1b ustawy, który obowiązuje od 1 stycznia, wątpliwości pracodawców budzi przede wszystkim zawarte we wskazanym zapisie sformułowanie „orzeczono”.

W nieobowiązującej już wersji ustawy (od 31 grudnia 2010 r.) przepis ten brzmiał w ten sposób, że kwoty dofinansowań zwiększało się o 40 proc. najniższego wynagrodzenia w przypadku osób niepełnosprawnych w odniesieniu do których stwierdzono wskazane w przepisie schorzenie szczególne. Oznaczało to, że jeśli chodzi o dokumentowanie tych schorzeń, to mogły one wynikać bezpośrednio z orzeczenia o niepełnosprawności lub też mogły być stwierdzone zaświadczeniem od lekarza specjalisty.

W stanowisku z 2 marca (BON-I-5232-11-PM) stwierdzono, iż w zależności od tego, jaki przepis ustawy przewiduje szczególne uprawnienia dla pracodawców zatrudniających osoby niepełnosprawne z tzw. szczególnymi (specjalnymi) schorzeniami, czyli z chorobami psychicznymi, upośledzeniem umysłowym, całościowymi zaburzeniami rozwojowymi, epilepsją lub niewidome, odmienne są wymogi odnośnie do ich potwierdzania. W odróżnieniu od art. 26a ust. 1b ustawy, art. 22 ust. 1 pkt 2 oraz art. 28 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy nie wskazuje sposobu potwierdzania schorzenia. Oznacza to, że schorzenia szczególne mogą być potwierdzone także zaświadczeniem lekarskim.

Odnosząc się do schorzeń zawartych w art. 22 ust. 1 pkt 2 oraz art. 28 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy, w stanowisku z 31 sierpnia 2011 r. biuro pełnomocnika rządu do spraw osób niepełnosprawnych (BON-I-52311-342-2-LK/2011) stwierdziło, że stosownie do dotychczasowej praktyki potwierdzonej orzecznictwem sądów administracyjnych (wyrok WSA w Warszawie z 3 listopada 2009 r., III SA/Wa 718/09, LEX nr 588182) schorzenia te dokumentuje się orzeczeniami, o których mowa w art. 3, 4a, 5 lub 62 ustawy potwierdzającymi niepełnosprawność, innymi orzeczeniami lub zaświadczeniami lekarskimi. Sytuacja ta nie uległa zmianie po 1 stycznia, ponieważ zmiany odnoszące się do dokumentowania szczególnych schorzeń dotyczyły tylko art. 26a ust. 1b ustawy. Użycie w art. 26a ust. 1b ustawy wyrazu „orzeczono” oznacza, że dokumentem potwierdzającym wspomniane schorzenia musi być orzeczenie (lub wyrok rozstrzygający w zakresie objętym tym orzeczeniem).

Więcej w Dzienniku Gazecie Prawnej z 27 października 2011 r.