Jakie są ogólne zasady prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce

Rzeczpospolita (2011-10-31), autor: Piotr Rogowiecki , oprac.: GR

paź 31, 2011

Ustawa z 2 lipca 2004 o swobodzie działalności gospodarczej reguluje m.in. zasady rozpoczynania i zawieszania wykonywania działalności gospodarczej, jednak oprócz tego zawiera pewne zasady ogólne, których funkcjonowanie ma sprawić, że klimat prowadzenia biznesu w Polsce będzie przyjazny i sprzyjający rozwojowi gospodarczemu – czytamy w Rzeczpospolitej.

Zgodnie z ustawą z 2 lipca 2004 o swobodzie działalności gospodarczej, podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej jest wolne dla każdego na równych prawach, z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa. Funkcjonują tu dwie zasady: wolności gospodarczej oraz równości wobec prawa podmiotów wykonujących taką działalność. Wolność gospodarcza obejmuje prawo do rozpoczęcia, wykonywania działalności oraz zakończenia tego procesu. Państwo może ingerować w to prawo tylko w wyjątkowych przypadkach w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny.

Niewłaściwa praktyka organów administracji zmusiła ustawodawcę do pewnego uszczegółowienia powyższych zasad. Przede wszystkim przedsiębiorca musi pamiętać, że właściwy organ nie może żądać ani uzależniać swojej decyzji w sprawie podjęcia, wykonywania i zakończenia działalności gospodarczej przez zainteresowaną osobę od spełnienia przez nią dodatkowych warunków, w szczególności od przedłożenia dokumentów lub ujawnienia danych, nieprzewidzianych przepisami prawa.

Ustawodawca nałożył na organy administracji publicznej obowiązek wspierania rozwoju przedsiębiorczości, poprzez tworzenie korzystnych warunków do podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej, w szczególności wspierania sektora MSP. Tyle przepis, ustawodawca nie stworzył jednak odpowiednich instrumentów do wypełnienia tego obowiązku. Wytyczył jedynie ogólny kierunek, który powinna obrać administracja publiczna.

Właściwe organy są zobowiązane do załatwiania spraw przedsiębiorców bez zbędnej zwłoki. Nie mogą odmówić przyjęcia pism i wniosków niekompletnych ani żądać jakichkolwiek dokumentów, których konieczność przedstawienia lub złożenia nie wynika wprost z przepisu prawa. W razie stwierdzenia konieczności uzupełnienia wniosku termin rozpatrzenia wniosku biegnie od dnia wpływu uzupełnionego wniosku.

Załatwienie sprawy wymagającej postępowania wyjaśniającego powinno nastąpić nie później niż w ciągu miesiąca, a sprawy szczególnie skomplikowanej nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postępowania, z kolei w postępowaniu odwoławczym w ciągu miesiąca od dnia otrzymania odwołania. Termin rozpatrzenia wniosku może zostać przedłużony dodatkowo tylko raz, a właściwy organ ma obowiązek poinformować o tym fakcie przed upływem terminu rozpatrzenia wniosku określonego w potwierdzeniu przyjęcia wniosku.

Należy pamiętać, że jeżeli organ nie rozpatrzy wniosku w terminie, jest to równoznaczne z tym, że wydał rozstrzygnięcie zgodnie z wnioskiem przedsiębiorcy, chyba że przepisy ustaw odrębnych ze względu na nadrzędny interes publiczny stanowią inaczej.

Więcej w Rzeczpospolitej z 28 października 2011 r.