Dni, w których pracownik nie stawia się w pracy czekając na przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego, są usprawiedliwione, ale niepłatne. Trzeba je wykazywać w raporcie z kodem przerwy 151 – czytamy w Rzeczpospolitej.

Często ZUS wydaje decyzję o prawie do świadczenia rehabilitacyjnego po upływie okresu zasiłkowego.
Zwykle powodem jest zbyt późne złożenie wniosku o jego przyznanie. W takiej sytuacji pracodawca staje przed dylematem, jak traktować nieobecność zatrudnionego.

Nieobecność w pracy pracownika, który czeka na pismo nadające mu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, należy potraktować jako usprawiedliwioną. Pracodawca nie ma co prawda dokumentu docelowo usprawiedliwiającego okres oczekiwania na decyzję ZUS, ale wie o okolicznościach absencji podwładnego. Tego typu nieobecności (usprawiedliwione, niepłatne) należy wykazywać w zusowskiej dokumentacji rozliczeniowej. W raporcie ZUS RSA należy posłużyć się kodem przerwy 151.
Zakład pracy, który otrzyma decyzję z ZUS i ma obowiązek wypłacić zatrudnionemu świadczenie rehabilitacyjne, musi skorygować ten raport. Natomiast płatną nieobecność w pracy musi rozliczyć w dokumentach przekazywanych do ZUS za ten miesiąc, w którym podwładny otrzymał należność (z kodem 321).

W jaki sposób ma skorygować raport RSA, w którym został wykazany okres nieobecności z kodem przerwy 151, zależy od tego, czy w tym dokumencie widniały też inne okresy absencji rehabilitowanego pracownika.
Jeśli były (czyli nieobecność pracownika została wykazana w więcej niż jednym bloku raportu RSA), wówczas w trybie korekty trzeba ponownie sporządzić ten dokument, ale pominąć w nim okres, który wcześniej został wykazany z kodem 151.

Gdy w raporcie RSA jedyną absencją była ta z oznaczeniem 151, to raport ten trzeba wycofać. W tym celu należy wypełnić nowy druk, podając w nim:

– 0 w polu „liczba dni zasiłkowych/liczba wypłat”,

– kod świadczenia/przerwy 151,

– okres taki sam, jak w wycofywanym raporcie,

– 0,00 w polu „kwota” (pole to można też pozostawić puste).

Więcej w Rzeczpospolitej z 9 grudnia 2011 r.