Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się, między innymi, wydatków z tytułu kosztów używania, na potrzeby działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika przez stawkę za jeden kilometr przebiegu – czytamy w Rzeczpospolitej.

W takim wypadku podatnik obowiązany jest prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu. Podobnie, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 30 ustawy o CIT, do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika w celu odbycia podroży służbowej (jazdy zamiejscowe) – w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu. Takie same zasady wynikają z art. 23 ust. 1 pkt 36 i 46 ustawy o PIT.

Wydaje się, że opłata za najem samochodu płacona jest za prawo do korzystania z samochodu, a nie za jego użytkowanie. Możliwa jest przecież sytuacja, że przedsiębiorca zarezerwuje samochód, a nie dojdzie do jego faktycznego wykorzystania. Przedsiębiorca i tak musi wówczas zapłacić wynagrodzenie z tytułu jego najmu. Zwrócił na to uwagę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 17 listopada 2010 (III SA/Wa 436/10). Stwierdził on, że „w związku z brzmieniem tego przepisu do kosztów uzyskania przychodów należałoby zaliczyć wydatki związane z opłatami z tytułu wynajmu przez spółkę samochodu osobowego dla celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Natomiast koszty eksploatacyjne takiego samochodu takie jak wydatki na paliwo, opłaty parkingowe i autostradowe, koszty części zamiennych itp. należy zaliczyć do kategorii kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT i podlegającym ograniczeniom określonym w tym przepisie”. Podobnie wypowiedział się WSA w Warszawie w wyroku z 5 lutego 2010 (III SA/Wa 1502/09).

Przeciwny pogląd – uniemożliwiający pełne zaliczenie czynszu najmu w koszty podatkowe – został zaprezentowany np. w wyroku WSA we Wrocławiu 7 25 listopada 2010 (I SA/Wr 1203/10). Za taką wykład” nią opowiadają się także organy podatkowe. Przykładem jest odpowiedź Izby Skarbowej w Katowicach z 20 stycznia 2011 (I BPB1/2/423-60/11/SD) Czytamy w niej, że „w przypadku wynajmowania samochodów osobowych za granicą spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesione i udokumentowane wydatki z tytułu użytkowania tych samochodów – pod warunkiem prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu – jednak do wysokości nie wyższej niż kwota wynikająca z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Ograniczenie określone w art 16 ust 1 pkt 51 ustawy o pdop dotyczy również kosztów najmu samochodów”.

Zaliczenie wydatków na najem auta do kosztów podatkowych bez ograniczeń może więc być przyczyną sądowych sporów z fiskusem. Nie wiadomo, jak się one skończą. Każdy przedsiębiorca musi sam zdecydować, czy warto ponosić takie ryzyko.

Więcej w Rzeczpospolitej z 19 grudnia 2011 r.