Jeśli wynagrodzenie roczne przysługuje z tytułu zatrudnienia w innym wymiarze czasu pracy niż ten, który jest aktualny na dzień wypłaty świadczenia za czas absencji, trzeba je uwzględnić w wysokości adekwatnej do obecnego etatu – czytamy w Rzeczpospolitej.

Generalnie obowiązują dwie zasady, według których należy uwzględniać składniki należne za okresy roczne w podstawie wymiaru zasiłków. Pierwsza wskazuje, kiedy w ogóle taki składnik ma znaczenie, jeśli chodzi o wysokość świadczeń – chodzi bowiem tylko o takie roczne wypłaty, które:

– stanowią podstawę wymiaru składek na ZUS,

– są zmniejszane za czas pobierania zasiłków (inaczej mówiąc, nie przysługują za okresy absencji).

Zgodnie z drugą zasadą roczny składnik płacy uwzględniamy w podstawie wymiaru zasiłku w wysokości 1/12 kwoty wypłaconej za rok kalendarzowy poprzedzający miesiąc, w którym pracownik stał się niezdolny do pracy. Oznacza to, że nie można np. dodać całej kwoty rocznego wynagrodzenia do sumy miesięcznych wynagrodzeń zatrudnionego za ostatnie 12 miesięcy przed zachorowaniem i dopiero wtedy ustalić 1/12 tej kwoty.
Obie te zasady dotyczą również trzynastki.

W sytuacji jednak, gdy trzynastkę pracownik otrzymał za czas pracy na innym etacie, niż pracował w miesiącu, w którym zachorował, pracodawca musi wykonać dodatkowe działania. Nie może bowiem wliczyć tego wynagrodzenia za pracę np. za cały etat, skoro zatrudniony pracuje aktualnie w niepełnym wymiarze czasu pracy.

Jeżeli zmiana etatu nastąpiła jeszcze w poprzednim roku, nie ma potrzeby przeliczania wysokości trzynastki.
Wystarczy przyjąć kwotę, jaka przysługiwała za pełne miesiące pracy po zmianie wymiaru, a potem podzielić ją przez odpowiednią – zawsze mniejszą niż 12 – liczbę tych miesięcy. Zatem jeśli np. zatrudniony, który zachoruje w 2012 r., pracował na pół etatu do 30 września 2011 r., a od dnia następnego jest pełnoetatowcem, jego trzynastka za pierwsze dziewięć miesięcy 2011 r. nie wpłynie na wysokość zasiłku. Do podstawy wymiaru świadczenia należy wliczyć jej część, która przysługiwała za pracę od 1 października do 31 grudnia 2011 r., a następnie ustalić 1/3 tej kwoty.

Inaczej jest, gdy taka modyfikacja nastąpi w tym samym roku, kiedy pracownik zachorował. Nie można uwzględnić wynagrodzenia rocznego, biorąc pod uwagę faktyczną uzyskaną kwotę, bo zakłamałoby to wysokość świadczenia. W takim przypadku wysokość trzynastki trzeba najpierw przeliczyć i ustalić, w jakiej kwocie zostałaby wypłacona, gdyby zatrudniony otrzymał ją za czas pracy na taki etat, jaki obowiązuje go w miesiącu absencji. Należy się tu posłużyć wskaźnikiem ustalonym jako proporcja aktualnego do poprzedniego wymiaru czasu pracy.

Więcej w Rzeczpospolitej z 22 lutego 2012 r.