Chcemy skorzystać z uprawnień, jakie daje nam zatrudnianie osoby, która jest niepełnosprawna w stopniu umiarkowanym i ma epilepsją. Czy to schorzenie szczególne wymaga odpowiedniego udokumentowania? – pyta czytelnik Rzeczpospolitej.

Sposób, w jaki należy udokumentować schorzenie szczególne, zależy od tego, z jakich uprawnień chce skorzystać czytelnik. Z tego punktu widzenia wyróżniamy cztery grupy dodatkowych przywilejów wynikających z ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jedn. DzU z 2011 r. nr 127, poz. 721 ze zm.). Do schorzeń szczególnych odnosi się ona w art. 21 ust. 4 i 7, art. 22, art. 26a ust. 1b, art. 28 ust. 1 pkt 1 lit. b.

Z dotychczasowej praktyki potwierdzonej orzecznictwem sądów administracyjnych wynika, że schorzenia te należy dokumentować orzeczeniami, o których mowa w art. 3, 4a, 5 lub 62 ustawy o rehabilitacji, potwierdzającymi niepełnosprawność w rozumieniu ustawy, innymi orzeczeniami lub zaświadczeniami lekarskimi. Sytuacja ta nie uległa zmianie po 1 stycznia 2011 r. ani po 1 stycznia 2012 r.

Inaczej jest w przypadku schorzeń szczególnych, które mają pracodawcy dać prawo do większego dofinansowania wynagrodzeń osób niepełnosprawnych na podstawie art. 26a ust. 1b ustawy o rehabilitacji. Sposób ich dokumentowania reguluje załącznik do rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z 9 stycznia 2009 r. w sprawie miesięcznego dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych (DzU nr 8, poz. 43 ze zm.). Zgodnie z objaśnieniem w pkt 8 do tego załącznika – wzoru druku INF-D-P – w odniesieniu do okresów sprawozdawczych przypadających od stycznia 2009 r. do grudnia 2010 r. włącznie osobami o szczególnych schorzeniach są te, u których stwierdzono chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe lub epilepsję oraz osoby niewidome. Natomiast w odniesieniu do okresów sprawozdawczych, począwszy od stycznia 2011 r., osobami o szczególnych schorzeniach są takie, w odniesieniu do których orzeczono chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe, całościowe zaburzenia rozwojowe lub epilepsję – jeśli są one udokumentowane orzeczeniami, o których mowa w ustawie, lub innymi orzeczeniami, oraz osoby niewidome. Konieczne jest zatem, by orzeczenie o niepełnosprawności zawierało odpowiednie oznaczenie.

Więcej w Rzeczpospolitej z 7 marca 2012 r.