ZUS wypłaca pieniądze na koszty opieki emerytom i rencistom, jeśli mają orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy i do samodzielnej egzystencji, albo z racji ukończenia 75 lat – donosi Rzeczpospolita.

Prawo do dodatku pielęgnacyjnego przysługuje osobie, która nie ukończyła 75 lat, pod warunkiem uznania jej za całkowicie niezdolną do pracy oraz niezdolną do samodzielnej egzystencji. Niezdolność do pracy i niezdolność do samodzielnej egzystencji muszą przy tym występować łącznie. Dla uzyskania prawa do dodatku pielęgnacyjnego trzeba w razie sporu udowodnić, że ze względu na stan zdrowia niezbędna jest pomoc i opieka innej osoby, konieczność pomocy i opieki ma zaś charakter stały lub długotrwały, a także to, że dotyczą one podstawowych potrzeb życiowych.

W praktyce oceny stanu zdrowia danej osoby dokonuje lekarz orzecznik ZUS. Jeśli z orzeczenia nie wynika, by dana osoba była całkowicie niezdolna do pracy i do samodzielnej egzystencji, przysługuje jej prawo wniesienia sprzeciwu do komisji lekarskiej ZUS. Wówczas na podstawie orzeczenia tego organu ZUS wydaje decyzję, w której przyznaje lub odmawia prawa do dodatku pielęgnacyjnego. Od tej decyzji osoba niezadowolona z rozstrzygnięcia może z kolei złożyć odwołanie do sądu okręgowego – wydziału ubezpieczeń społecznych w terminie miesiąca od dnia jej otrzymania.

Dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej wraz z rentą lub emeryturą. Zatem ta mająca prawo do okresowej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy może otrzymywać dodatek tylko przez okres, na jaki przyznano jej to świadczenie.

Więcej w Rzeczpospolitej z 16 marca 2012 r.