Każdy przypadek rozpoznanej u zatrudnionego choroby zawodowej albo jej podejrzenia pracodawca zgłasza właściwemu organowi Państwowej Inspekcji Sanitarnej i okręgowemu inspektorowi pracy – czytamy w Rzeczpospolitej.

Podejrzenie o chorobę zawodową oraz jej rozpoznanie zgłasza się zarówno wobec obecnego, jak i byłego pracownika w okresie jego zatrudnienia lub po zakończeniu pracy w takich warunkach. Nie może to być jednak później niż w czasie, który określa wykaz chorób zawodowych. Sprawa się komplikuje, kiedy zatrudniony zmieniał pracę. Z orzecznictwa SN wynika, że jeżeli w ostatnim zakładzie zatrudniającym podwładnego istniały warunki pracy narażające go na taką chorobę i w okresie pracy tam stwierdzono ją u niego, a wskutek tych niedomagań doznał uszczerbku na zdrowiu, odpowiada za to ostatnia firma. Nawet jeśli okres pracy w niej był krótki i pracownika wcześniej zatrudniał inny zakład, w którym również występowały warunki szkodliwe, mogące wpływać na powstanie choroby zawodowej (wyrok SN z 2 czerwca 1998 r.).

Jeśli u pracownika lekarz rozpozna chorobę zawodową, pracodawca musi: ustalić przyczyny jej powstania oraz charakter i rozmiar zagrożenia nią, działając w porozumieniu z właściwym organem PIS, przystąpić niezwłocznie do usunięcia czynników powodujących powstanie choroby zawodowej i zastosować inne niezbędne środki zapobiegawcze, zapewnić realizację zaleceń lekarskich (art. 235 § 3 k.p.).

Jeśli u pracownika orzeczenie potwierdzi niezdolność do wykonywania dotychczasowych zajęć wskutek choroby zawodowej, szef musi go przenieść do odpowiedniej pracy, stosownej do jego kwalifikacji (art 231 k.p.). Wymóg ten powstaje, gdy niezdolny do wykonywania dotychczasowej pracy wskutek choroby zawodowej nie został uznany za niezdolnego do pracy w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z FUS. Gdy przesunięty do innych zajęć, wskutek tego otrzyma niższe wynagrodzenie, na pracodawcy ciąży wymóg wypłacenia mu dodatku wyrównawczego, ale nie dłużej niż przez sześć miesięcy.

Pracodawca musi też systematycznie analizować przyczyny chorób zawodowych i innych związanych z warunkami środowiska pracy. Na podstawie wyników tych analiz stosuje właściwe środki zapobiegawcze.
Taki wymóg wynika z art. 236 kp. Nie może więc ograniczyć się tylko do stwierdzenia choroby zawodowej.
Pracodawca ma też prowadzić rejestr zachorowań na choroby zawodowe i podejrzeń o nie (art 235 § 4 k.p.). Po zakończeniu postępowania mającego ustalić uszczerbek podwładnego na zdrowiu lub jego niezdolność do pracy w związku ze stwierdzonymi niedomaganiami zdrowotnymi szef zawiadamia o skutkach choroby zawodowej Zakład Epidemiologii Instytutu Medycyny Pracy oraz właściwego państwowego inspektora sanitarnego.

Więcej w Rzeczpospolitej z 11 czerwca 2012 r.