Czynsz dzierżawny nie jest zaliczany do wartości początkowej inwestycji w obcych środkach trwałych. Nie jest bowiem wydatkiem, który można uznać za składową kosztu wytworzenia – czytamy w Rzeczpospolitej.

Spółka z o.o. zawarła z głównym udziałowcem umowę dzierżawy gruntu i znajdującego się na nim budynku.
Cała nieruchomość będzie wykorzystywana w działalności gospodarczej spółki. Nieruchomość jest własnością głównego udziałowca, a czynsz został ustalony na warunkach rynkowych. Przed przekazaniem do używania spółka zaadaptuje budynek na cele własnej działalności spółki. Czy ponoszone w trakcie tych prac wydatki z tytułu czynszu za dzierżawę powinny zwiększać wartość początkową wytworzonej przez spółkę inwestycji w obcym środku trwałym – pyta czytelnik Rzeczpospolitej.

Wydatki związane z dzierżawą gruntu pod inwestycję są należne właścicielowi nieruchomości niezależnie od tego, czy na tym gruncie jest prowadzona inwestycja, czy też nie. Wydatki te wynikają z zawartej umowy dzierżawy. Stanowią więc koszt, jaki spółka musi ponieść, by prowadzić swoją działalność, czyli są kosztem ogólnego zarządu, pośrednio pozostającym w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami spółki.
Wobec tego Izba Skarbowa w Łodzi w interpretacji z 14 maja 2012 r. stwierdziła, że wydatki związane z dzierżawą nieruchomości należy klasyfikować jako element kosztów stałych, które podatnik jest obowiązany uiszczać w związku z majątkiem będącym w jego władaniu. Tego rodzaju koszt nie oddaje swojej wartości wytwarzanemu środkowi trwałemu, jako że jest ponoszony przede wszystkim w celu późniejszej możliwości eksploatacji środka trwałego, a nie w celu jego wybudowania. W konsekwencji Izba uznała, że wydatki ponoszone na dzierżawę gruntów (czynsz dzierżawny) nie zwiększają wartości początkowej środka trwałego, bowiem nie mieszczą się w katalogu wydatków stanowiących koszt jego wytworzenia (art. 16g ust. 4 ustawy o CIT).

Skoro wydatków na dzierżawę nieruchomości nie można zaliczyć do kosztu wytworzenia, to nie można ich również zaliczyć do wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, która jest ustalana według zasad dotyczących ustalenia kosztu wytworzenia. Jako koszty pośrednie powinny być zaliczone do kosztów podatkowych w dacie ich poniesienia. Jeżeli jednak dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, to są kosztami uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (art. 15 ust. 4d ustawy o CIT).

Więcej w Rzeczpospolitej z 15 czerwca 2012 r.