W wielu umowach, m.in. z Francją, Niemcami, Wielką Brytanią i Irlandią Północną oraz Włochami, obowiązuje metoda wyłączenia z progresją. Oznacza to, że w Polsce wyłącza się z podstawy opodatkowania zagraniczne zarobki. Bierze się je natomiast pod uwagę przy ustalaniu stawki daniny od polskich dochodów.

Przy tej metodzie, jeśli dana osoba zarabiała tylko w innym kraju, nie musi już składać zeznania w Polsce.
Inne rozwiązania przewiduje metoda odliczenia proporcjonalnego, stosowana m.in. w umowach z: Belgią, Holandią, Rosją i Stanami Zjednoczonymi. Podatnik musi wykazać zagraniczne zarobki w polskim PIT niezależnie od tego, czy uzyskał jakieś zarobki w kraju. Dochód osiągany np. w Belgii czy USA jest opodatkowany w Polsce, ale od podatku odlicza się daninę zapłaconą za granicą. Osoba pracująca w tych krajach musi też sama w ciągu roku odprowadzać zaliczki, jeśli osiąga dochody bez pośrednictwa płatnika.

Niezależnie od tego, w jakim państwie pracujemy, przychód osiągnięty za granicą należy pomniejszyć o kwotę odpowiadającą 30 proc. równowartości diety z tytułu podróży służbowej zagranicą. Takie odliczenie przysługuje za każdy dzień pobytu za granicą, w którym podatnik pozostawał w stosunku służbowym lub stosunku pracy.
Kwoty diet określa rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju.

Zagraniczne przychody przelicza się na złote według średniego kursu walut NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu i odejmuje koszty ich uzyskania. Warto też pamiętać, że osoby, które rozliczają zagraniczne zarobki, muszą złożyć PIT-36 z załącznikiem PIT/ZG.

Więcej w Rzeczpospolitej z 13 sierpnia 2012 r.