W sprawie chodziło o podatkową kwalifikację pieniędzy, które skarżąca firma wydała przy okazji zwolnienia z pracy jednego z dyrektorów, który od wielu lat zajmował się sprawami jej produkcji. Spółka tłumaczyła, że wymiana kadry wymuszona była rozwojem technologii i unowocześnieniem procesu produkcyjnego.

Z wniosku o interpretację wynikało, że pracodawca dobrze obszedł się ze swoim wieloletnim dyrektorem. Na podstawie ugody strony ustaliły zakres odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy o pracę. Spółka miała udzielić zwalnianemu dyrektorowi pomocy w znalezieniu nowej pracy. W tym celu zobowiązała się, że z własnej kieszeni opłaci mu usługi firmy doradztwa personalnego. Dodatkowo miała wypłacać odszkodowanie w okresie pozostawania przez niego bez pracy, nie dłużej niż do 31 grudnia 2010 r. (umowa została rozwiązana 30 września 2009 r.).

Firma uważała, że ponieważ obie kwoty nie dotyczą już jej pracownika, należy je zakwalifikować do innych źródeł. Taka kwalifikacja oznaczała, że nie jest zobowiązana do obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy.

Fiskus nie zgodził się z taką interpretacją przepisów. Wyjaśnił, że świadczenia wypłacone zwolnionemu dyrektorowi są pochodnymi wynagrodzenia z tytułu rozwiązania umowy o pracę. Nie są to przychody z innych źródeł i na spółce jako pracodawcy ciążą obowiązki płatnika w zakresie odprowadzenia zaliczek do urzędu skarbowego.

Stanowisko organów podatkowych w pełni podtrzymał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi (sygnatura akt: II FSK 86/11). Podkreślił, że decydujące znaczenie dla określenia rodzaju spornych świadczeń ma nie tryb rozwiązania stosunku pracy, ale to, że stosunek pracy został rozwiązany, a wypłacone świadczenia pozostają w związku z tym stosunkiem. Przegraną spółki ostatecznie przypieczętował NSA. Wyrok jest prawomocny.

Więcej w Rzeczpospolitej z 22 sierpnia 2012 r.