Każda pełnoletnia osoba, która jest niezdolna do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolna do pracy, może wnioskować o zasiłek stały. Niezdolny do pracy z powodu wieku jest ten, kto ukończył 60 lat (kobieta) lub 65 lat (mężczyzna) i nie przyznano mu ani emerytury, ani renty.

Całkowicie niezdolną do pracy jest z kolei osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.
Wbrew powszechnie panującej opinii niezdolność do pracy nie jest tożsama z niepełnosprawnością. Na przykład niewidomy może wykonywać pracę w zakładzie pracy chronionej, w warunkach przystosowanych do stopnia jego niepełnosprawności.

Przyznanie zasiłku stałego wymaga spełnienia kryterium dochodowego. Osoba samotna musi wykazać dochód niższy niż 477 zł (od 1 października 542 zł). Kryterium dla osób prowadzących wspólne gospodarstwo domowe jest niższe i wynosi 351 zł (od października 456 zł).

Ustawa o pomocy społecznej przewiduje zakaz łączenia zasiłku stałego z niektórymi świadczeniami z zabezpieczenia społecznego. Pierwszym z nich jest renta socjalna. W razie zbiegu uprawnień do renty socjalnej i zasiłku stałego wybiera się zwykle to pierwsze świadczenie, głównie ze względu na jego wyższą wartość.

Zasiłku nie wolno ponadto łączyć ze świadczeniem pielęgnacyjnym ani z dodatkiem do zasiłku rodzinnego.
Osobie, której przyznano emeryturę lub rentę za okres, za który wypłacono zasiłek stały, ZUS wypłaci świadczenie pomniejszone o kwotę odpowiadającą wysokości wypłaconych za ten okres zasiłków.

Więcej w Rzeczpospolitej z 11 września 2012 r.