Przepisy w sprawach emerytalnych ściśle określają, komu i kiedy można przyznać świadczenie.

Franciszek Sz. ponad piętnaście lat pracował w hucie w szczególnych warunkach. 30 kwietnia 2004 r. pracodawca wypowiedział mu umowę o pracę.

Jak później ustalił sąd I instancji, wypowiedzenie naruszało art. 39 k.p., ponieważ brakowało mu nie więcej niż dwa lata, żeby nabyć prawo do emerytury. Franciszek Sz. otrzymał odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy. Od wyroku się nie odwoływał. Następnie przez jakiś czas pobierał zasiłek dla bezrobotnych, a w styczniu 2005 r. wystąpił do ZUS z wnioskiem o przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury.

ZUS stwierdził, że nie spełnia on warunku wskazanego w par. 7 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dż.U. nr 8, poż. 43 z późn. zm.). Osiągnął bowiem wiek emerytalny w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych, a nie w trakcie pracy w szczególnych warunkach. W odwołaniu Franciszek Sz. wskazywał, że praco: wał w szczególnych warunkach, a to, że nie spełnia przesłanki osiągnięcia wieku w czasie pracy, wynika z bezprawnego zwolnienia. Twierdził, że okres pobierania przez niego zasiłku dla bezrobotnych, po zwolnieniu z pracy, powinien być zrównany z wykonywaniem pracy w szczególnych warunkach.

Sądy obu instancji oddaliły odwołanie, uznając, że zgodnie z przepisami uprawniającymi do wcześniejszej emerytury, nie ma znaczenia okoliczność, że wypowiedzenie umowy o pracę było niezgodne z prawem. Wnioskodawca wniósł kasację. Powołał się na zasady współżycia społecznego, które jego zdaniem powinny znaleźć zastosowanie dla uzasadnienia przyznania mu emerytury.

Więcej Gazeta Prawna.