Dla celów bilansowych spółka rozlicza w czasie wydatki związane z kosztami ubezpieczeń, podatku od nieruchomości, podatku od środków transportowych, opłaty ponoszonej tytułem użytkowania wieczystego oraz prenumeraty czasopism, kupowanych z góry na rok kalendarzowy, względnie na okresy krótsze niekoniecznie pokrywające się z rokiem podatkowym. Wskazane koszty dla celów bilansowych spółka rozlicza w czasie jako czynne rozliczenia międzyokresowe kosztów. W praktyce ich wartość jest dzielona przez liczbę miesięcy, których dotyczą, a uzyskana w wyniku tego podziału kwota jest zaliczana w każdym miesiącu w poczet kosztów. Pomimo tego dla celów podatkowych spółka rozpoznaje co do zasady koszt uzyskania przychodu w momencie zaewidencjonowania wydatków, nawet jeśli nie zostały one jeszcze ujęte na kontach kosztowych.

Spółka zadała organowi pytanie, w jakim momencie koszty pośrednie rozliczane w czasie powinny być identyfikowane jako koszty podatkowe. Zdaniem spółki opisane wydatki są kosztami uzyskania przychodu dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych w momencie zaewidencjonowania ich w księgach rachunkowych.

Izba Skarbowa w Katowicach w interpretacji z 23 września 2015 r. (IBPB-1-2/4510-237/15/KP) uznała stanowisko spółki za nieprawidłowe. W jej ocenie, na podstawie art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, wydatki te powinny być przez spółkę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w tych samych okresach, w jakich zostały ujęte jako koszty rachunkowe, a nie w momencie samego zaewidencjonowania. Artykuł 15 ust. 4e ustawy o CIT dotyczy nie ksiąg rachunkowych jako całości, ale wyłącznie zapisów na koncie kosztowym. Tym samym to przepisy rachunkowe przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Więcej w Rzeczpospolitej z 21 grudnia 2015 r.