Z pytaniem o podatkowe skutki inwestycji zwróciła się firma budująca elektrownię wiatrową.

Instalacje takie są budowane z dala od zabudowań – ze względów technicznych trzeba bowiem unikać zabudowań wpływających na prędkość wiatru, oraz prawnych – trzeba zachować taką odległość od zabudowań, by nie przekraczać dopuszczalnego poziomu hałasu wytwarzanego przez turbiny wiatrowe.

Do takich odległych miejsc – jak wyjaśniał podatnik – trzeba dowieźć elementy składające się na elektrownię, z których najcięższe mogą ważyć prawie 60 t, a najdłuższe mieć długość powyżej 60 m.

Spółka, by nie uszkodzić pojazdów ani elementów elektrowni, musi przebudować istniejące drogi publiczne. Zawarła w tym celu umowy z gminą i powiatem, zobowiązując się do modernizacji niektórych dróg gminnych i powiatowych. Po modernizacji istniejących odcinków dróg spółka przekaże bez wynagrodzenia infrastrukturę gminie lub powiatowi, które jako zarządcy tych dróg będą ich właścicielami i będą je utrzymywać.

Spółka stwierdziła, że przekazanie to nie ma cech darowizny, ponieważ w zamian oczekuje możliwości korzystania z drogi, która faktycznie umożliwia wybudowanie i funkcjonowanie farmy wiatrowej. Wydatki może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

Izba Skarbowa w Katowicach (nr interpretacji: łBPB-1-2/4510-696/15/MW) podzieliła to stanowisko.

– Droga publiczna w przebudowie, niebędąca własnością wnioskodawcy, nie stanowi jego środka trwałego. Ponadto wydatki poniesione na przebudowę drogi nie mogą również zostać zakwalifikowane jako inwestycja w obcy środek trwały – stwierdziła izba.

Organ wyjaśnił, że koszt inwestycji jest tzw. kosztem pośrednim, w związku z czym można go rozliczyć na bieżąco, nie czekając na osiągnięcie przychodu, z którym się wiąże.

Więcej w Rzeczpospolitej z 8 stycznia 2016 r.