Zła wiadomość dla osób, które z racji tego, że pracują w innym miejscu, niż mieszkają, chcą w zeznaniu rocznym wykazać wyższe koszty uzyskania przychodów (i zapłacić dzięki temu niższy podatek). Skarbówka, a za nią sąd nie zgodziły się na korzystne rozliczenie pracowników, którzy zostali wysłani do Niemiec. Powód: w czasie oddelegowania mieszkają faktycznie w Niemczech, a nie w Polsce.

Przepisy mówią, że prawo do wyższych kosztów ma ten, kto mieszka w innej miejscowości, niż pracuje. Urzędnicy rozumieją to w ten sposób, że musi faktycznie do tego miejsca pracy stale dojeżdżać. Jeśli ma zapewniony nocleg, nie można powiedzieć, że mieszka w innej miejscowości, więc warunek zastosowania wyższych kosztów nie jest spełniony.

Tak było w sprawie wysłanych do Niemiec pracowników. Nie pomógł argument, że nie jest to miejsce ich zamieszkania, bo przebywają tam tylko tymczasowo (a na stałe mieszkają w Poznaniu). Fiskus uznał, że w czasie oddelegowania mieszkają i pracują w tym samym miejscu. Podobnego zdania był sąd (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, sygn. IIFSK 30/14).

Według danych ZUS w zeszłym roku oddelegowanych do pracy w innych krajach zostało ponad 400 tys. osób. Eksperci podkreślają jednak, że takie stanowisko skarbówki i sądu ogranicza prawo do wyższych kosztów u wszystkich zamiejscowych, nie tylko tych, którzy pracują za granicą.

Przypomnijmy, że podstawowe pracownicze koszty uzyskania przychodów wynoszą 111,25 zł miesięcznie (za rok nie więcej niż 1335 zł). Jeśli pracownik mieszka (stale lub czasowo) poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy (i nie otrzymuje dodatku za rozłąkę), podwyższa się je do 139,06 zł miesięcznie (za rok nie więcej niż 1668,72 zł). Aby zastosować wyższe koszty, pracodawca musi otrzymać od pracownika oświadczenie o tym, że spełnia te warunki.

Więcej w Rzeczpospolitej z 15 marca 2016 r.