Gdy w rozumieniu przepisów podatkowych mieszkamy na stałe za granicą i tylko tam zarabiamy – to rzeczywiście polskim urzędom skarbowym nic do naszych zarobków. Kwestia rezydencji podatkowej nie ma związku z zameldowaniem, raczej z fizycznym przebywaniem w danym kraju. Miejsce zamieszkania jest rozumiane dwojako:

– posiadanie w danym kraju centrum interesów osobistych lub gospodarczych (tzw. ośrodek interesów życiowych) lub

– przebywanie w danym kraju dłużej niż 183 dni w roku podatkowym (dla PIT jest to rok kalendarzowy).

Pojęcie „centrum interesów” nie jest jednoznaczne, ale zwykle fiskus rozumie przez to posiadanie mieszkania w danym kraju, fakt że mieszka tam najbliższa rodzina, z którą podatnik utrzymuje kontakt. Kto mieszka za granicą, podlega tzw. ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu i rozlicza w Polsce tylko dochody tutaj osiągnięte. Kto mieszka w Polsce (czyli jest tzw. polskim rezydentem podatkowym), powinien się rozliczyć w naszym kraju także z dochodów zagranicznych.

Gdy już wiadomo, czy i co rozliczamy w Polsce, trzeba ustalić, którą metodę obliczenia podatku stosujemy: wyłączenia z progresją albo odliczenia proporcjonalnego. O tym decydują zapisy konkretnej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Pełna lista umów podatkowych zawartych przez Polskę jest dostępna w internecie pod adresem: finanse.mf.gov.pl w zakładce „ABG podatków – umowy międzynarodowe”.

Według metody wyłączenia z progresją w polskim rozliczeniu wyłącza się z podstawy opodatkowania dochód osiągnięty za granicą. Do ustalenia stawki podatku od pozostałego dochodu stosuje się jednak stawkę podatkową właściwą dla całego dochodu, łącznie z tym osiągniętym za granicą.

Metoda odliczenia proporcjonalnego oznacza, że dochód osiągany za granicą jest opodatkowany w Polsce, ale od należnego podatku odlicza się kwotę zapłaconą za granicą. Takie odliczenie jest możliwe tylko do wysokości podatku przypadającego proporcjonalnie na dochód uzyskany w obcym państwie.

Więcej w Rzeczpospolitej z 21 marca 2016 r.