Podatnik planuje udostępnić wybranym pracownikom telefony komórkowe, z których będą korzystali w celach służbowych. Dopuszcza również możliwość incydentalnego wykorzystania tych telefonów do krajowych rozmów prywatnych. Umowa, którą zawarł z jednym z operatorów sieci komórkowej, przewiduje abonamenty ryczałtowe dla wszystkich numerów, które w ramach określonej kwoty wynagrodzenia dopuszczają nielimitowane rozmowy z numerami telefonów komórkowych i stacjonarnych na terenie Polski. Umowa wskazuje jedynie abonament w postaci wynagrodzenia ryczałtowego, nie wskazuje natomiast stawki za minutę połączenia. W związku z tym podatnik powziął wątpliwość, czy prywatne rozmowy z telefonu służbowego powodują po stronie pracowników powstanie przychodu ze stosunku pracy. Podatnik wskazał, że ze względu na ryczałtowy sposób rozliczania abonamentu nie jest w stanie ustalić wysokości odpłatności, jaką powinien ponieść pracownik. Nie ma też możliwości określenia wartości przychodu dla pracownika z tytułu wykorzystywania telefonu służbowego do celów prywatnych. Dlatego, jego zdaniem, przychód ten nie może podlegać opodatkowaniu. Sytuację tę podatnik porównał do ryczałtowego pokrywania przez pracodawcę kosztów dojazdu do pracy.

Izba Skarbowa w Katowicach w interpretacji z 18 grudnia 2015 r. (IBPB-2-1/4511-465/15/MD) uznała stanowisko podatnika za prawidłowe. Przywołała wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (K 7/13), w którym ten wskazał, jakie kryteria muszą spełnić nieodpłatne świadczenia, aby można je było zakwalifikować jako przychody ze stosunku pracy.

Więcej w Rzeczpospolitej z 21 marca 2016 r.