Jak odpowiada „GP” – diety należne pracownikowi z tytułu podróży służbowej należą do przychodów ze stosunku pracy, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o pdof (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) i to niezależnie od tego, czy w momencie ich wypłaty pozostaje on w stosunku pracy, czy też jest byłym już pracownikiem. W oparciu o uregulowania zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o pdof mogą one korzystać ze zwolnienia od podatku, ale jedynie do wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167). Nie stanowią wówczas również podstawy do naliczania składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenie zdrowotne. Natomiast w części stanowiącej nadwyżkę ponad wskazaną w nim kwotę, która obecnie wynosi 30 zł za dobę podróży, podlegają one opodatkowaniu. Od nadwyżki ponad tę kwotę pracodawca powinien również naliczyć składki na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne.

Wobec tego, w sytuacji opisanej przez czytelnika, zakład pracy zobowiązany jest do poboru zaliczki na podatek jedynie wówczas, gdy diety wypłacone byłemu pracownikowi w oparciu o wyrok sądowy przewyższają kwotę diety za dobę podróży i to wyłącznie od wypłacanej nadwyżki ponad określony ustawowo limit.

Z kolei odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty diet za podróże służbowe korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o pdof. Przepisem tym ustawodawca zwolnił bowiem z opodatkowania odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułu m.in. stosunku pracy. Nie podlegają one również „ozusowaniu”.

Zatem, jeżeli w sytuacji opisanej w pytaniu nie został przekroczony ustawowo określony limit diet, zakład pracy z uwagi na to, że w takim przypadku zarówno wypłacone diety, jak i wypłacone od nich odsetki korzystają ze zwolnienia od podatku, nie jest zobowiązany do jego poboru.

Więcej w Gazecie Podatkowej z 21 marca 2016 r.