Wartość odzieży i obuwia reklamowego oraz ubioru roboczego należnego zgodnie z przepisami o bezpieczeństwie i higienie pracy jest wolna od podatku dochodowego. Dodatkowo wydatki te możesz wrzucić w koszty uzyskania przychodów

Podatek nie obciąża wartości ubioru służbowego (umundurowania), jeżeli jego używanie należy do obowiązków pracownika, ani ekwiwalentu pieniężnego za ten ubiór. We wszystkich innych sytuacjach ewentualne wypłaty na rzecz pracowników przeznaczone na kupno ubioru do pracy, który nie jest ubraniem roboczym w rozumieniu przepisów bhp ani umundurowaniem, są obciążone podatkiem, tak samo jak inne składniki wynagrodzenia. Zasadą bowiem jest, że pracownik wykonuje pracę we własnym stroju. Potwierdził to Naczelny Sąd Administracyjny w licznych wyrokach.

Ubiór służbowy

Zwolniona z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (updof) jest wartość ubioru służbowego (umundurowania), jeżeli jego używanie należy do obowiązków pracownika, lub ekwiwalentu za ten ubiór. Nie ma wątpliwości co do umundurowania, bo pojęcie munduru wyjaśnia ustawa z 21 grudnia 1978 r. o odznakach i mundurach (DzU nr 31, poz. 130 ze zm.). Chodzi o umundurowanie policji, wojska. Straży Granicznej, Służby Celnej, Państwowej Straży Pożarnej, Straży Miejskiej.

Nie ma jednak jasności, co należy rozumieć przez ubiór służbowy”. Przyjmuje się, że o tym, czy wartość otrzymanego przez pracownika ubioru służbowego jest na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 10 updof zwolniona z podatku, decydują cechy charakterystyczne dla firmy (barwa, krój, logo itp.) i ciążący na zatrudnionym obowiązek jego noszenia. Te przesłanki muszą wystąpić razem. Natomiast wymóg noszenia ubioru służbowego może wynikać np. z regulaminu obowiązującego w firmie, ale i polecenia dyrekcji. Od wartości takiego ubioru szef nie potrąca pracownikowi podatku.

Ubiór reklamowy

Jeśli pracodawca kupuje pracownikom zwykłe ubrania do pracy lub wypłaca ekwiwalenty za taki ubiór, jest to przychód pracownika podlegający opodatkowaniu. W wyroku z 16 grudnia 1999 r. (I SA/IO-717/98) NSA stwierdził, że pracownicy powinni ubierać się sami, a jeśli pracodawca chce, aby byli odpowiednio ubrani, niech stawia

im odpowiednie wymagania poparte odpowiednim wynagrodzeniem. W innym wyroku – z 13 lutego 1998 r. (I SA/ Gd 1228/96), NSA wyjaśnił, że odstępstwa od tej zasady mogą wynikać z dwóch przyczyn: obciążającego pracodawcę obowiązku nieodpłatnego dostarczania pracownikowi odzieży i obuwia roboczego oraz wymogu reprezentacji i reklamy.

Odzież ochronna może pełnić jednocześnie funkcje reklamowe, np. uniformy pracowników obsługujących klientów na stacjach benzynowych czy sieci barów samoobsługowych. Decydujące jednak znacznie dla zakwalifikowania wydatku na nią ma ciążący na szefie obowiązek dostarczenia takiej odzieży.

Zasadniczo wszystkie wypłaty pieniężne uzyskane przez pracownika ze stosunku pracy (stosunku służbowego) łączącego go z pracodawcą, a także wartość otrzymanych od niego nieodpłatnych świadczeń oraz częściowo odpłatnych są przychodem pracownika (art 12 ust. 1 updof). Należą do nich także pieniężne dodatki na zakup specjalnego ubioru do pracy, nietracącego jednak cech odzieży osobistej. Tak będzie, jeśli w zamian za taki dodatek firma wymaga, aby pracownice przychodziły do firmy np. w kostiumach i białych bluzkach, a pracownicy w szarych garniturach i białych koszulach.

Takie dodatki są dla pracownika przychodem ze stosunku pracy. Pracodawca musi je traktować jako pozostałe wynagrodzenie zatrudnionego, tj. doliczyć do innych jego dochodów ze stosunku pracy i odprowadzić od nich zaliczkę na podatek dochodowy.

Więcej Rzeczpospolita.