PRACOWNIK NA ZWOLNIENIU LEKARSKIM DOSTAJE NIŻSZE WYNAGRODZENIE ALBO ZASIŁEK

Za pierwsze 33 dni zwolnienia lekarskiego płacimy pracownikowi wynagrodzenie z własnej kieszeni. Od 34 dnia absencji przysługuje mu zasiłek chorobowy finansowany przez ZUS, który uiszczamy my albo ZUS

Za czas niezdolności do pracy wskutek choroby trwającej łącznie do 33 dni w roku kalendarzowym przysługuje – w świetle art 92 kodeksu pracy -prawo do wynagrodzenia wypłacanego ze środków zakłada ZUS finansuje taką niedyspozycję dopiero od 34 dnia. Nie znaczy to jednak, że wyłącznie on uiszcza zasiłki chorobowe. Reguluje je tylko zatrudnionym w małych firmach, gdyż przedsiębiorcy zgłaszający do ubezpieczenia chorobowego ponad 20 osób sami pełnią rolę płatników dla własnych załóg. Wypłacają im zasiłki, a potem potrącają w ciężar regulowanych składek w miesięcznej deklaracji rozliczeniowej ZUS DRA. Zawsze jednak ZUS sam wypłaca zasiłki chorobowe należne za okres po ustaniu zatrudnienia

Wysokość wymienionych świadczeń nie zależy od stażu pracy i wynosi standardowo 80 proc podstawy wymiaru. Wynagrodzenie chorobowe za czas pobytu w szpitalu to też 80 proc., a zasiłek obniżamy do 70 proc. Zakład może przyznać pracownikom w wewnętrznych przepisach płacowych prawo do wyższego niż 80 proc. wynagrodzenia za czas choroby, jak również do dodatków uzupełniających 70- lub 80-proc. zasiłek. To wyższe wynagrodzenie lub dodatki w granicach do 100 proc. podstawy wymiaru nie stanowią wówczas podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Wynika tak z:

• art. 18 ust. 2 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. DzU z 2007 r. nr 11, poz. 74 ze zm.),

• § 2 ust. 1 pkt 25 rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (DzU nr 161, poz. 1106 ze zm.).

Podstawą prawną do takich wyrównań jest właściwe postanowienie w regulaminie płacowym czy zakładowym układzie zbiorowym.

Od samego wynagrodzenia za czas choroby potrącamy natomiast składki zdrowotne. Potwierdza to art. 81 ust. 5 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (DzU nr 210, poz. 2135 ze zm.).

Wynagrodzenie chorobowe, jak i zasiłek chorobowy wynoszą niekiedy 100 proc. podstawy wymiaru. W takiej wysokości otrzymują je zatrudnieni:

• poszkodowani w wypadku w drodze do lub z pracy,

• będący w ciąży,

• dawcy komórek, tkanek i narządów.

Zasiłek chorobowy podlega obniżeniu o 25 proc., gdy pracownik dostarczył zwolnienie lekarskie pracodawcy po upływie siedmiu dni od jego otrzymania. Wynagrodzenia chorobowego nie redukujemy jednak w takiej sytuacji. Zasadniczo podstawę wymiaru obu świadczeń stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, kiedy powstała niezdolność do pracy. Przez wynagrodzenie rozumie się przychód pracownika wchodzący do podstawy wymiaru składek chorobowych, po odliczeniu potrącanych z poborów zatrudnionego składek emerytalnej, rentowych i chorobowej.

Więcej w Rzeczpospolitej z 22 lutego 2008 r.