W razie choroby osoba zatrudniona w jednym z państw UE tylko tam może się ubiegać o świadczenie, nawet gdy w Polsce prowadzi działalność gospodarczą.
Eugeniusz P., który w Polsce prowadził praktykę adwokacką w formie jednoosobowej działalności gospodarczej, był zatrudniony jednocześnie w Niemczech na część etatu.
Gdy 19 lipca 2004 r. uległ wypadkowi, niemiecka instytucja ubezpieczeniowa wypłaciła mu świadczenie z tego tytułu. Eugeniusz P. wystąpił także do polskiego ZUS o wypłatę zasiłku chorobowego za czas niezdolności do pracy po wypadku. Zakład odmówił mu jednak, powołując się na art. 6 ust. 1 pkt 5 i art. 13 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz na przepisy rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie. ZUS uznał, że od wejścia Polski do Unii Europejskiej 1 maja 2004 r. nie podlegał on już obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu w Polsce.
Eugeniusz P. odwołał się od tej decyzji do sądu.
Sprawą zajmowały się sądy kilku instancji, aż w końcu trafiła do SN.
Sąd Najwyższy oddalił jego skargę kasacyjną. Zgodnie z art 14C rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 osoba będąca równocześnie pracownikiem najemnym na terytorium Niemiec i prowadząca działalność na własny rachunek na terytorium Polski podlega tylko ustawodawstwu niemieckiemu, nie zaś polskim przepisom.
Opracowanie: Adam Banaszek
Więcej w Rzeczpospolitej z 25 marca 2008 r.