Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów – dokumentacja

Naczelny Sąd Administracyjny , autor: Adam Banaszek , oprac.: GR

cze 26, 2008

CZY WEWNĄTRZWSPÓLNOTOWA DOSTAWA TOWARÓW MOŻE BYĆ DOKUMENTOWANA, GDY PODATNIK DYSPONUJE JEDYNIE DOKUMENTAMI PRZESŁANYMI FASKEM LUB DROGĄ ELEKTRONICZNĄ?

Z powyższym pytaniem zwrócił się podatnik eksportujący kosmetyki do Urzędu Skarbowego w Warszawie. Po uznaniu przez urząd stanowiska strony za nieprawidłowe podatnik odwołał się do Izby Skarbowej w Warszawie.

Izba Skarbowa podtrzymała stanowisko US. W opinii Izby czytamy m.in.:

… dowodami potwierdzającymi w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, wywóz towarów z terytorium kraju i dostarczenie ich do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego, innym niż terytorium kraju w przypadku gdy posiadane przez podatnika dokumenty, o których mowa w art. 42 ust.3-5 ustawy o podatku od towarów i usług, nie dają takiego potwierdzenia, mogą być inne dokumenty, w szczególności te wymienione w art. 42 ust.11 w/w ustawy, które pełnią funkcję dokumentów uzupełniających.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż regulacje dotyczące dokumentowania wywozu towarów w wykonaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów akcentują charakter dowodowy wskazanych w nich dokumentów. Wskazać należy ponownie, iż dokumenty wymienione w art. 42 ust.3 i ust.4 w/w ustawy, ze względu na ich ustaloną przepisami prawa formę, potwierdzają w sposób jednoznaczny zarówno tożsamość towarów będących przedmiotem transakcji i wywozu, podmioty będące stronami wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jak również fakt dokonania wywozu towarów. Z tego względu nie mogą one zostać zastąpione innymi dokumentami bądź przybrać formę dokumentów przesłanych faxem lub drogą elektroniczną. W ocenie organu drugiej instancji brak jest możliwości potraktowania dokumentów przesłanych faxem lub drogą elektroniczną jako dokumentów, o których mowa w art. 42 ust.3 i ust.4 ustawy o VAT. Zdaniem organu odwoławczego oryginał dokumentu, o którym mowa w art. 42 ust.4 ustawy o podatku od towarów i usług traktować należy jako wyłączny dowód tego, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Jedynie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa, iż niedopuszczalne jest uznanie za dowód w sprawie podatkowej niepoświadczonej kserokopii dokumentu. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 maja 2003r., sygn. akt III SA 110/03 „niepoświadczona kserokopia dokumentu nie może być uznana za dowód w sprawie”.

Biorąc powyższe pod uwagę, organ drugiej instancji, podzielając stanowisko Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie zaprezentowane w postanowieniu z dnia 07.09.2007r., nr 1472/RPP1/443-313/07/MIRT stwierdza, że w zaistniałym stanie faktycznym posiadane przez Stronę dokumenty przesłane faxem lub drogą elektroniczną nie są dokumentami, o których mowa w art. 42 ust.3 i ust.4, potwierdzającymi, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Ustosunkowując się do twierdzenia Strony zawartego w zażaleniu, że art. 42 ust.3 pkt 2 oraz art. 42 ust.4 ustawy o podatku od towarów i usług nie stawiają warunku, aby podatnik posiadał oryginały wskazanych w nich dokumentów organ odwoławczy stoi na stanowisku, iż w w/w przepisach ustawodawca nie wskazuje, że można posługiwać się dokumentami w formie kserokopii bądź przesłanych faxem lub drogą elektroniczną (w przeciwieństwie do wprost wskazanej w art. 42 ust.3 pkt 2 w/w ustawy kopii faktury).

Odnośnie powołanych przez Stronę interpretacji, prezentujących odmienne stanowisko od przedstawionego przez organ zarówno pierwszej, jak i drugiej instancji Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa, iż postanowienia wydawane w sprawie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w trybie art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej ustawy dotyczą konkretnych (indywidualnych) stanów faktycznych i nie mają mocy powszechnie obowiązującej, a zatem nie mogą wywoływać skutków w stosunku do innych podmiotów.

Jednocześnie zdaniem organu drugiej instancji Naczelnik Urzędu Skarbowego wydając przedmiotowe postanowienie postępował zgodnie zarówno z zasadami postępowania podatkowego, jak i obowiązującymi przepisami prawa podatkowego dotyczącymi podatku od towarów i usług. Ponadto postanowienie to jest należycie uzasadnione, tak pod względem prawnym, jak i faktycznym. Z tych też względów podnoszone przez Stronę w zażaleniu zarzuty nie mogą mieć wpływu na wynik sprawy.

Bez znaczenia w sprawie pozostają także argumenty Strony dotyczące podpisów na oryginałach dokumentów w kontekście niemożności wystawiania faktur elektronicznych. Zwrócić bowiem należy uwagę, że w złożonym wniosku Strona nie wskazała, iż wystawiane przez Nią faktury są fakturami, o których mowa w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur.

Mając powyższe na uwadze, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie postanawia jak w sentencji decyzji.

przeczytaj pełny tekst decyzji >>