Informacje, jakich wolno żądać od kandydata do pracy, ustala w zamkniętym wykazie art. 22′ §1 kodeksu pracy. Wymienia on: imię i nazwisko kandydata, datę urodzenia, imiona rodziców, miejsce zamieszkania (adres do korespondencji), wykształcenie i przebieg dotychczasowego zatrudnienia.

W zakresie tym nie stosujemy ustawy z 27 lipca 1997 r. o ochronie danych osobowych. W rezultacie nie możemy żądać innych danych.

Jak zatem mamy dokonywać optymalnego doboru personelu? Nie ulega wątpliwości, że skąpe dane osobowe z art. 22′ §1 na to nie pozwalają. Prawo pracy, tak jak cały system prawa prywatnego, opierając się na zasadzie autonomii woli stron, musi uznawać i uznaje szeroko rozumianą wolność komunikowania się.

Dlatego nie można zakazać kandydatom do pracy ujawniania swoich atutów. Każdy z nas, nie wyłączając osób starających się o posadę, dysponuje szeroką sferą tzw. autonomii informacyjnej, wielokrotnie akcentowanej w uzasadnieniach orzeczeń sądowych i Trybunału Konstytucyjnego. Sprowadza się ona do prawa do przekazywania innym podmiotom dowolnych danych osobowych o sobie samym. Dlatego że art. 22 § 1 kodeksu pracy nie stosujemy do informacji udostępnianych przez kandydata do pracy z własnej inicjatywy.

Więcej w Rzeczpospolitej z 5 listopada 2008 r.