Pracownik, który po chorobie trwającej 182 dni przebywał przez rok na świadczeniu rehabilitacyjnym, powinien za ten okres absencji w pracy dostać urlop wypoczynkowy, gdyż pozostaje nadal w stosunku pracy, czyli spełnia warunek uprawniający go do uzyskania urlopu wypoczynkowego. Prawo do niego przysługuje takiej osobie co roku, a wypoczynek musi być płatny i nieprzerwany.

Pracodawca może rozstać się z pracownikiem, któremu grozi taka długa absencja na podstawie art. 53 k. p. Są to tzw. przyczyny niezawinione przez pracownika. Warto wspomnieć, że osoba z dłuższym stażem zatrudnienia korzysta z kilkumiesięcznej ochrony przed taką decyzją szefa.

Jeśli jednak pracodawca zdecydował się tolerować długą rehabilitację pracownika w firmie, musi się liczyć z konsekwencjami jego nieobecności dotyczącymi m.in. urlopu wypoczynkowego. Nie ma zatem podstaw, aby nie udzielić mu go lub w jakikolwiek sposób uszczuplić. Taka osoba nabywa prawo do urlopu, także do kolejnego podczas takiej nieobecności, z nadejściem nowego roku kalendarzowego, choć ani jednego dnia nie pojawiła się w pracy. Potwierdza to uchwała Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 1995 r.

Opracowanie: Ewa Suszek

Więcej w Rzeczpospolitej z 5 lutego 2009 r.