Licencje na używanie programu komputerowego podlegają amortyzacji, jeśli spełnione są dwa warunki: udzielone są na dłużej niż rok oraz ich wartość przekracza 3500 zł (najczęściej jest to cena nabycia lub koszt wytworzenia). Jeśli bowiem firma zapłaciła mniej, może zaliczyć wydatek bezpośrednio do kosztów.

Przepisy precyzują, że ceną nabycia jest kwota należna zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania wartości niematerialnej i prawnej do używania. Chodzi m.in. o koszty montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji. Kwotę tę pomniejsza się o VAT. Wyjątkiem są sytuacje, gdy zgodnie z przepisami podatek ten nie stanowi VAT naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o naliczony.

Natomiast tzw. darmowego oprogramowania, które jest powszechne i nieodpłatnie dostępne poprzez serwer internetowy, i z korzystaniem którego z nie są związane żadne opłaty licencyjne,  podatnik nie musi wykazywać przychodu ani dokonywać amortyzacji.

Przepisy o podatku dochodowym wymieniają prawa uznawane za wartości niematerialne i prawne, a w katalogu tym nie mieszczą się opłaty za tzw. upgrady (czyli rozszerzenie o nowe funkcje) programów komputerowych. Nie istnieje też możliwość zwiększenia wartości początkowej wartości niematerialnych i prawnych po oddaniu ich do użytkowania i rozpoczęciu amortyzacji. Dlatego firma powinna na podstawie art. 15. ust. 4e ustawy o CIT zaliczyć te wydatki jednorazowo bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich faktycznego poniesienia.

Opracowanie: Ewa Suszek

Więcej w Rzeczpospolitej z 6 lutego 2009 r.