Okres zatrudnienia warunkujący nabycie prawa do urlopu należy rozumieć nie jako czas rzeczywistego świadczenia pracy, ale jako okres faktycznego trwania stosunku pracy. Do okresu tego wlicza się zatem okres niewykonywania pracy tj. okres pobierania zasiłku chorobowego, macierzyńskiego lub świadczenia rehabilitacyjnego, okres urlopu wypoczynkowego i innych określonych w przepisach prawa pracy zwolnień od pracy. Takie stanowisko potwierdza również uchwała Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 1995 r., w której stwierdzono, że „…pracownik nabywa prawo do kolejnego urlopu wypoczynkowego, mimo że pozostając w stosunku pracy, nie przepracował w tym roku kalendarzowym ani jednego dnia, w związku z pobieraniem świadczenia rehabilitacyjnego.

Zatem, w sytuacji gdy pracownik przez ponad rok przebywa na świadczeniu rehabilitacyjnym i pracodawca nie rozwiązał z nim stosunku pracy, za cały ten okres pracownikowi przysługuje prawo do urlopu wypoczynkowego. Z uwagi na fakt, iż w czasie trwania zwolnienia lekarskiego oraz w okresie pobierania świadczenia rehabilitacyjnego nie było możliwe skorzystanie przez pracownika z urlopu wypoczynkowego w tym roku kalendarzowym, w którym pracownik nabył do niego prawo – pracodawca jest obowiązany udzielić mu niewykorzystanego urlopu (zarówno zaległego, jak i bieżącego).

Jednocześnie należy wskazać, że stosownie do przepisów art.291 § 1 Kodeksu pracy roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.