Krajowa Izba Gospodarczo-Rehabilitacyjna wystąpiła do Ministra Jarosława Dudy w sprawie uprawnień niektórych kierowców do parkowania na miejscach przeznaczonych dla osób niepełnosprawnych oraz zaniechania przez PFRON kontynuowania w 2009 r. programu PEGAZ

Poniżej publikujemy treść pisma

Pan
Jarosław Duda
Sekretarz Stanu
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
Pełnomocnik Rządu
ds. Osób Niepełnosprawnych

W imieniu Rady Krajowej Izby Gospodarczo-Rehabilitacyjnej zwracam się do Pana Ministra z uprzejmą prośbą o zapoznanie się z poniższymi wnioskami i ich wnikliwe rozpatrzenie.

1. Rada Krajowej Izby Gospodarczo-Rehabilitacyjnej zwraca się z prośbą o interwencję Pełnomocnika Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych w sprawie uprawnień niektórych kierowców do parkowania na miejscach przeznaczonych dla osób niepełnosprawnych (tzw. kopertach). Obecnie obowiązują w tym zakresie przepisy Kodeksu drogowego oraz prawo lokalne stanowione przez upoważnione do tego organy samorządu terytorialnego. Niestety wciąż występują, naszym zdaniem, problemy z prawem lokalnym.

Pierwszy problem, to powszechne przyjęcie przez samorządy terytorialne zasady, że poza kopertami, na miejscach płatnych, bezpłatnie mogą parkować wyłącznie osoby posiadające specjalne karty „N” wydawane wyłącznie niepełnosprawnym właścicielom pojazdów. Nie ma zatem możliwości skorzystania z bezpłatnego parkowania w takim miejscu opiekun przewożący samochodem osobę niepełnosprawną. Jest to naszym zdaniem wyraz kuriozalnego myślenia, które prowadzi do wniosku, że osoba niepełnosprawna „sprawniejsza”, bo mogąca prowadzić samodzielnie samochód, może poza wyznaczonymi miejscami parkować bezpłatnie, natomiast osoba „bardziej” niepełnosprawna (np. w ogóle nie poruszająca się samodzielnie) nie może być dowieziona jak najbliżej miejsca celu podróży i korzystać z bezpłatnego parkowania po to, aby opiekun mógł jej asystować w dostaniu się do docelowego obiektu. Na ogół bowiem osoby niezdolne do samodzielnej egzystencji nie są posiadaczami samochodów (po co?, za co?), a więc nie mogą uzyskać specjalnej dodatkowej karty parkingowej „N”.

Drugi problem, to brak możliwości parkowania na wyznaczonych miejscach samochodów prowadzonych przez osoby będące opiekunami niepełnosprawnych dzieci. Tutaj nie jest możliwe ani załatwienie tzw. unijnej karty parkingowej, a już tym bardziej specjalnej lokalnej karty parkingowej „N” (dziecko nie może być posiadaczem samochodu). Oznacza to szereg poważnych problemów dla rodziców dzieci niepełnosprawnych w zakresie m.in. dowożenia dzieci do placówek medycznych, na zabiegi rehabilitacyjne, ale i również do kina, zoo czy innych miejsc kulturalnych i rekreacyjnych, często praktycznie uniemożliwiając w ten sposób sprawowanie właściwej opieki i normalny rozwój psychiczny dziecka.

2. Rada Krajowej Izby Gospodarczo-Rehabilitacyjnej krytycznie ocenia zaniechanie przez PFRON kontynuowania programu PEGAZ w 2009 r. Naszym zdaniem, samochód nie jest dziś dla przeciętnego obywatela żadnym luksusem, zaś dla wielu osób jest wręcz niezbędnym narzędziem umożliwiającym włączenie się w normalny nurt życia, w szczególności w obszarze aktywności zawodowej lub gospodarczej. Rozumiemy, że w dobie kryzysu gospodarczego, a także w świetle ograniczonych możliwości finansowych PFRON, konieczne są pewne oszczędności. Uważamy jednak, że nie powinny one być wprowadzane w takim obszarze. Dziś, po wdrożeniu nowelizacji ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych w związku ze zmianą przepisów w Unii Europejskiej, wobec poszukiwania przez pracodawców obniżki kosztów pracy, osoby niepełnosprawne mogłyby być atrakcyjnymi pracownikami (w dobie kryzysu rośnie zainteresowanie pracodawców na różnego rodzaju „dotowanych” pracowników, w tym na osoby niepełnosprawne). Tymczasem, decyzja o odstąpieniu od kontynuacji programu PEGAZ może w dużej mierze zniweczyć pojawiający się obecnie potencjał w obszarze zatrudniania osób niepełnosprawnych, w szczególności na otwartym rynku pracy. Wiele osób niepełnosprawnych mogłoby podjąć pracę, ale pod warunkiem posiadania własnego samochodu (kwestia dojazdu do pracy, ale i również w wielu przypadkach możliwości wykonywania pracy wymagającej korzystania z prywatnego samochodu do celów służbowych)

Przedstawiając powyższe wnioski liczymy na ich wnikliwe rozpatrzenie i podjęcie przez Pana Ministra stosownych kroków prowadzących do ich rozwiązania niezależnie od bezpośrednich kompetencji Pełnomocnika Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych. Uważamy, że podjęcie stosownych (i najlepiej – skutecznych) działań w powyższym zakresie może mieć istotny pozytywny wpływ na proces społecznej i leczniczej rehabilitacji dzieci niepełnosprawnych oraz na wzrost aktywności zawodowej dorosłych osób niepełnosprawnych.