Zasadą jest, że pracownik podlega ustawodawstwu tego państwa członkowskiego, w którym pracuje, mimo że mieszka na terytorium innego państwa członkowskiego lub że pracodawca, który go zatrudnia, ma swoją siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium innego kraju unijnego. Istnieją jednak wyjątki. Jeśli pracownik jest zatrudniony u pracodawcy, który go wysyła za granicę, a okres wykonywania pracy nie przekracza 12 miesięcy i pracownik nie został skierowany w miejsce innej osoby, której okres skierowania upłynął, wówczas będzie podlegał ustawodawstwu polskiemu. Pracodawca powinien wystąpić do oddziału ZUS właściwego ze względu na swoją siedzibę o wydanie formularza E-101. Wystawiony i poświadczony dokument będzie podstawą do stosowania polskich przepisów i podlegania ubezpieczeniom w Polsce.
Podstawa prawna:
rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, do osób pracujących na własny rachunek, a także do członków ich rodzin, którzy się przemieszczają w obrębie Wspólnoty (DzUrz WEL149 z 5 lipca 1971 r., ze zm.)