Dyskryminacja według art. 113 k.p., w odróżnieniu od zwykłego nierównego traktowania art. 112 k.p., oznacza gorsze traktowanie pracownika ze względu na jego cechę lub właściwość, określaną w kodeksie pracy jako przyczyna dyskryminacji, w szczególności ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, narodowość, przekonania, zwłaszcza polityczne lub religijne, oraz przynależność związkową.
W zakresie wynagrodzenia pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę. Za prace o jednakowej wartości uznawane są te prace, których wykonywanie wymaga od pracowników porównywalnych kwalifikacji zawodowych, doświadczenia zawodowego, a także porównywalnej odpowiedzialności i wysiłku.
Pracownik, który we własnej ocenie czuje się dyskryminowany w zakresie wynagrodzenia, powinien wskazać fakty świadczące o nierównym traktowaniu. W szczególności spoczywa na nim obowiązek uprawdopodobnienia, iż otrzymuje niższą płacę niż płacona innemu pracownikowi oraz że w rzeczywistości wykonują taką samą pracę.
Pracodawca może kwestionować fakt, iż warunki stosowania zasady równego wynagrodzenia nie są spełnione, uzasadniając zróżnicowanie wynagrodzenia obiektywnym kryterium za jakie należy uznać staż pracy. Na pracodawcy spoczywa również obowiązek udowodnienia, że staż pracy w parze z doświadczeniem, umożliwia pracownikowi lepsze wykonywanie powierzonych mu obowiązków.
Opracowanie: Andrzej Jurczewski