Na podstawie art. 18 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2005 r. nr 31, poz. 267 ze zm.) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Należy się ono przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.
Sąd Najwyższy w wyroku z 19 stycznia 2009 r. (II UK 149/08) podkreślił, że nie chodzi o niezdolność do pracy, która jest skutkiem niezmiennie, od początku do końca, jednej i tej samej choroby. Istotne znaczenie ma ciągłość a nieprzerwany stan niezdolności do pracy może zostać wywołany niekoniecznie tym samym schorzeniem.
Więcej w Rzeczpospolitej z 12 czerwca 2009 r.