Kaucja płacona przy zawarciu umowy leasingu jest warunkiem koniecznym do realizacji umowy i następuje przed faktycznym zrealizowaniem leasingu. Nie dotyczy więc całego okresu, na jaki umowa została zawarta. Orzekł tak WSA w Gdańsku w wyroku z 3 lipca 2009 r.
Opodatkowanie stron umowy leasingu operacyjnego reguluje art. 23b ust 1 ustawy o PIT. Przepis ten nie określa dokładnie momentu, w którym korzystający może zaliczyć w koszty uzyskania przychodów wynikające z umowy wydatki. Znajdują tu zatem zastosowanie reguły art. 22 ust. 4 – 6 ustawy.
W PIT zasadą jest rozpoznawanie kosztów uzyskania przychodów w rachunku podatkowym w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Wyjątki od tej zasady dotyczą podatników prowadzących księgi rachunkowe oraz podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów w sytuacji, gdy prowadzą oni te księgi stale, w każdym roku podatkowym, w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego. W przypadku ostatniej grupy podatników przyjęto dwie odrębne zasady dotyczące ustalania momentu rozpoznania kosztu. Są nimi zasada dotycząca kosztów bezpośrednio związanych z przychodami oraz kosztów innych niż bezpośrednie. Kaucja gwarancyjna jest tym samym, co tzw. czynsz zerowy, pierwsza rata leasingowa czy też opłata inicjalna (wstępna), bowiem takie nazwy funkcjonują w praktyce umów leasingowych o takim samym charakterze.
Kaucja gwarancyjna ma charakter samoistny, nieprzypisany do poszczególnych rat leasingowych.
Poniesienie kaucji jest warunkiem koniecznym do realizacji umowy leasingu i następuje przed jego faktycznym zrealizowaniem. Nie dotyczy więc całego okresu, na jaki umowa została zawarta.
Więcej w Rzeczpospolitej z 15 lipca 2009 r.