Niepełnosprawny mający określoną grupę inwalidzką może na zasadzie ulgi rehabilitacyjnej odliczyć wydatki na przystosowanie samochodu do swoich potrzeb. Nie wolno mu natomiast w rozliczeniach uwzględnić wydatków na naprawę części i urządzeń zamontowanych w celu przystosowania auta do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, np. sprzęgła automatycznego. Takie stanowisko Ministerstwa Finansów przekazała jego rzeczniczka prasowa Magdalena Kobos.
Ustawa z 1992 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (ustawa o PIT) przyznaje w art. 26 ust. 1 pkt. 6 niepełnosprawnym prawo do pomniejszenia dochodu o wydatki na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych. Wydatki te wskazano w ust. 7a art. 26 ustawy o PIT. W przepisie tym pkt. 3 wymienia m.in. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji i ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.
Można by mniemać, że w tych naprawach mieszczą się także naprawy części i urządzeń zamontowanych w samochodzie w celu przystosowania go do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Jednakże, zdaniem ministerstwa, jest inaczej. Samochód bowiem nie jest sprzętem, urządzeniem ani też narzędziem technicznym, o których mówi art. 26 ust 7a pkt. 3 ustawy.
Nie można też, według ministerstwa, wydatków na naprawę części i urządzeń zamontowanych w samochodzie w celu dostosowania go do potrzeb wynikających z niepełnosprawności zakwalifikować do innej grupy wydatków, wskazanej w innym punkcie art. 26 ust. 7a, a mianowicie pkt. 2, tj. „na przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności”.
Katalog wydatków rehabilitacyjnych ma charakter zamknięty; odliczeniu podlegają tylko wydatki w nim wymienione.
Więcej w Rzeczpospolitej z 21 lipca 2009 r.