Do środków trwałych można zaliczyć rzeczy które są własnością lub współwłasnością podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu operacyjnego.
Decyzję o wykorzystywaniu środka trwałego w działalności dłużej niż rok podejmuje podatnik. Ponadto warunkiem zaliczenia auta do środków trwałych jest wykorzystywanie go w działalności.
Kolejny krok to ustalenie prawidłowej podstawy amortyzacji, a więc wartości początkowej auta. Przy zakupie jest to cena nabycia, czyli kwota należna zbywcy. Powiększa się ją o koszty związane z nabyciem, naliczone do dnia przekazania pojazdu do używania. Ustawodawca wymienia tu m.in. koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, opłaty notarialne, odsetki i prowizje.
Jeżeli środek trwały kupuje podatnik VAT, na potrzeby wyliczenia wartości początkowej co do zasady przyjmuje się kwotę netto. Podatek VAT zwiększy wartość początkową wtedy, gdy nie można go odliczyć.
Pięć lat – tyle trzeba amortyzować samochód osobowy. Szybciej tylko wtedy gdy jest używany, ulepszony albo wykorzystujemy go w trudnych warunkach
Jeśli samochód jest mocno eksploatowany (używany bardziej intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych) albo wymaga szczególnej sprawności technicznej, można podwyższyć stawki amortyzacji przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,4. Auto osobowe najczęściej rozlicza się metodą liniową (naliczanie odpisów od wartości początkowej auta według tej samej stawki, aż do pełnego zamortyzowania).
Odpisy naliczamy od miesiąca następującego po wprowadzeniu pojazdu do ewidencji. Podstawowa roczna stawka wynosi 20 proc.
Firmy mogą zastosować indywidualne stawki amortyzacji dla samochodów, które były używane przed nabyciem przez co najmniej sześć miesięcy, albo dla pojazdu ulepszonego przed wprowadzeniem do ewidencji, przy czym wydatki inwestycyjne muszą stanowić co najmniej 20 proc. jego wartości początkowej. Jednak okres amortyzacji nie może być krótszy niż 30 miesięcy (dwa i pól roku).
Po ustaleniu wartości samochodu przekazujemy go na potrzeby firmy i wprowadzamy do ewidencji środków trwałych (najpóźniej w miesiącu przekazania do używania). W następnym miesiącu możemy rozpocząć amortyzację.
Można też ująć auto w ewidencji w późniejszym terminie. Mamy wtedy do czynienia z tzw. ujawnieniem środka trwałego. W razie ujawnienia środka trwałego amortyzujemy go od następnego miesiąca po wprowadzeniu do ewidencji. Dopiero wtedy możemy naliczać koszty podatkowe.
Więcej w Rzeczpospolitej z 7 września 2009 r.