Katalog wydatków, które pomniejszą dochód w rocznym rozliczeniu podatkowym znajduje się w ustawie o PIT w art. 26. Wśród nich są m.in. koszty związane z używaniem samochodu osobowego na dojazdy na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne. Jednak aby uwzględnić wydatki na auto w rocznym PIT, trzeba spełnić kilka warunków.

Zgodnie z przepisami ustawy o PIT za wydatki rehabilitacyjne uważa się m.in. wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Określona w ustawie kwota 2280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia wydatków na dojazdy na zabiegi rehabilitacyjne. Wydatki te muszą być jednak faktycznie poniesione.

Wydatki rehabilitacyjne podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków ZFRON, PFRON lub ze środków NFZ, ZFŚS albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną).

Wydatki ponoszone tytułem używania samochodu w związku z przejazdem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne nie wymagają sformalizowanego dokumentu potwierdzającego poniesienie wydatku, np. rachunku, faktury, co oznacza, że w toku weryfikacji organowi podatkowemu można przedstawić każdy dowód świadczący o tym, że osoba niepełnosprawna istotnie poniosła wydatki na taki cel.

Więcej w Gazecie Prawnej z 9 września 2009 r.