Za pierwsze 33 dni choroby co do zasady pracownik otrzymuje wynagrodzenie chorobowe. Po tym czasie, gdy nadal choruje, ma prawo do zasiłku chorobowego. Zasiłek przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy przez czas nie dłuższy niż 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży – nie dłużej niż przez 270 dni.
Jeżeli po okresie pobierania zasiłku chorobowego pracownik jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja rokują odzyskanie zdolności do pracy, może liczyć na świadczenie rehabilitacyjne. Przysługuje ono przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy. O powyższych okolicznościach orzeka lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych od orzeczenia którego przysługuje ubezpieczonemu sprzeciw do komisji lekarskiej ZUS. Orzeczenie, od którego nie wniesiono sprzeciwu, albo orzeczenie komisji lekarskiej ZUS stanowi podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczenia rehabilitacyjnego.
Okres, w którym ubezpieczony pobiera świadczenie rehabilitacyjne, musi być przeznaczony wyłącznie na leczenie lub rehabilitację. Oznacza to, że ubezpieczonemu w tym okresie nie wolno podjąć jakiejkolwiek pracy zarobkowej. Takie zachowanie pozbawi go bowiem świadczenia rehabilitacyjnego.
Świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego, świadczenia przedemerytalnego, nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego oraz do urlopu dla poratowania zdrowia.
Więcej w Rzeczpospolitej z 11 września 2009 r.