Trzy lata na odzyskanie nienależnej renty – taki termin na dochodzenie roszczeń wynika z przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Trzeba go liczyć od daty decyzji w sprawie, a nie od wstrzymania wypłaty.
 
Jak czytamy w Rzeczpospolitej z 23 listopada 2009 r., zgodnie z art. 138. ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS osoba, która nienależnie pobrała świadczenia, jest obowiązana do ich zwrotu. Natomiast za nienależnie pobrane uważa się m.in. świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych zeznań lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenia, w tym np. rentę. Do takich okoliczności zalicza się także wręczenie łapówki po to, by otrzymać zaświadczenie o stanie zdrowia uprawniające do renty.
 
Trzyletni termin, który wynika z art. 138 ust. 4 ustawy, należy liczyć od wydania decyzji zobowiązującej do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia. Jednocześnie należy wyraźnie rozróżniać decyzje rozliczające świadczenie od decyzji związanych z żądaniem zwrotu. ZUS bowiem w pierwszej kolejności wydaje decyzję rozliczeniową, w której stwierdza nadpłacenie, np. renty. Jej adresat ma szansę naprawić sytuację. Jeśli z niej nie skorzysta, wtedy Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydaje decyzję w sprawie zwrotu nadpłaconego świadczenia. Od tego momentu trzeba liczyć termin, za który ZUS może domagać się zwrotu nienależnie pobranych pieniędzy.