Warunkiem przyznania dodatku mieszkaniowego jest odpowiednia średnia wysokość dochodu na jednego członka gospodarstwa domowego, która liczona będzie w okresie trzech miesięcy poprzedzających datę złożenia wniosku. W zależności od tego, jaka jest liczba osób korzystających z lokalu, taka będzie wysokość limitu dochodu, i tak w gospodarstwie jednoosobowym nie przekroczy 175 proc. kwoty najniższej emerytury obowiązującej w dniu złożenia wniosku i 125 proc. tej kwoty w gospodarstwie wieloosobowym.

Jeżeli natomiast średni miesięczny dochód na jednego członka gospodarstwa domowego jest wyższy, niż wyżej opisano, a kwota nadwyżki nie przekroczy wysokości dodatku mieszkaniowego, należny dodatek mieszkaniowy obniża się o wysokość nadwyżki ponad tę kwotę. Istotna przy uzyskaniu prawa do dodatku mieszkaniowego jest również powierzchnia użytkowa lokalu.

Właściwy organ może jednak odmówić przyznania dodatku mieszkaniowego w sytuacji, gdy wystąpi rażąca dysproporcja pomiędzy niskimi dochodami wykazanymi w złożonej deklaracji a rzeczywistym stanem majątkowym składającego wniosek albo gdy faktyczna liczba osób wspólnie stale zamieszkujących i gospodarujących z wnioskodawcą różni się od liczby podanej w deklaracji. Do wykrycia takich sytuacji przyczynić się ma wywiad środowiskowy przeprowadzony przez pracownika socjalnego, w ciągu 14 dni od złożenia wniosku.