Pracownicy mogą bowiem występować przeciwko swoim pracodawcom przede wszystkim z żądaniem zasądzenia zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz renty wyrównawczej (uzupełniającej) w razie utraty zdolności do pracy, jeśli ich szkody nie zostały zaspokojone w całości przez świadczenia z ZUS.

Roszczenia te znajdują oparcie w treści art. 444 i 445 k.c. Przy czym zadośćuczynienie pieniężne, o którym mowa w art. 445 § 1 k.c. ma na celu naprawienie szkody niemajątkowej pracownika wyrażającej się krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych spowodowanych doznanym urazem. Dlatego też sąd, ustalając w trakcie procesu kwotę zadośćuczynienia, ma na uwadze rozmiar cierpień fizycznych pracownika związanych z zaistnieniem wypadku oraz dolegliwości bólowe powstałe w następstwie urazu i długotrwałego leczenia.

Natomiast w przypadku zgłoszonego przez pracownika żądania zasądzenia renty uzupełniającej przewidzianej w art. 444 § z k.c. jej celem jest doprowadzenie do zrównania sytuacji finansowej poszkodowanego pracownika z sytuacją, w jakiej znajdowałby się, gdyby nie doznał wskutek wypadku uszczerbku na zdrowiu.

Pracownik musi wykazać ciążącą na pracodawcy odpowiedzialność z tytułu czynu niedozwolonego, poniesioną szkodę (zwykle jest to uszczerbek na zdrowiu) oraz związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem będącym wypadkiem przy pracy a powstaniem szkody. Wynika to z faktu, że to na pracowniku spoczywa w tym zakresie ciężar dowodu (art. 6 k.c.).

Więcej w Rzeczpospolitej z 11 maja 2010 r.